Wedstrijdverslag Drásal World Series marathon

Een maand lange roadtrip, met 3 races en 9 wedstrijddagen op het programma. Afgelopen week begon ik er aan met Marc, die mij vergezelt voor de eerste twee wedstrijden van de reis. Afgelopen jaar begonnen we zonder elkaar te kennen als duo aan de Algarve Bike Challenge en zowel op als naast de fiets kunnen we het sindsdien goed met elkaar vinden. Onze laatste trip samen dateerde alweer van bijna een jaar geleden, dus het werd ook weer hoog tijd dat we op stap gingen. De trip gaat langs de World Series marathon in Holešov (CZE), de Dolomiti Superbike in Villabassa (ITA) en als kers op de taart de Transalp die ons in 7 dagen tijd van Imst (AUT)  via Zwitserland naar Arco (ITA) voert. Een avontuur van ruim 3600km met de auto, 750 wedstrijdkilometers en 25.300 meter klimmen. Ik moet ook weer even slikken nu ik dat zwart op wit zet.

Goed, zaterdag stond dus de eerste race van het programma te wachten. In het Tsjechische Holešov mochten we aantreden voor de volgende ronde van de World Series competitie. Na een mislukte race in La Clusaz, Frankrijk (waar ik mijn tandwiel krom reed op een steen in een gladde afdaling) had ik hard punten nodig voor de World Ranking en was ik weer op zoek naar bevestiging van het goede gevoel. Met het oog op de Transalp over twee weken was dat minstens zo belangrijk.

Niet geheel zonder druk dus maar in mijn trainingsblok na de Alpentour had ik al snel de indruk dat ik flink sterker was geworden en dan met name op de lange tempo’s. Dat bleek wel in het toetje van mijn trainingsblok, zaterdags voor vertrek had ik nog een training van ruim 200km met 37,5 km/h gemiddeld afgewerkt. Die ritten doe ik steeds vaker en nog niet eerder had ik zo makkelijk zo hard gereden. Het vertrouwen voor aanvang van de trip was in ieder geval goed.

Na 2 pittige reisdagen op dinsdag en woensdag kon er donderdag nog wat verkend worden. Het ging niet echt van harte. Mede door de vermoeidheid, maar vooral ook doordat het woensdagnacht non stop met bakken uit de lucht kwam. Het parcours was veranderd van een racebaan in een modderpoel en tot overmaat van ramp voerde het over veel bosbouwpercelen. Daar werd gewoon druk gewerkt en alle machinerie trok sporen van soms wel 30 centimeter diep door de bagger.


 

Foto: het profiel van de race

Gelukkig steeg het kwik donderdagmiddag en vrijdag weer naar grote hoogte en werd het parcours nog aardig droog gebakken. Het startschot, of eigenlijk kanonschot, stond ons om 7.45 te wachten en de aanloop richting de eerste klim was vrij gemakkelijk. De nervositeit in de groep was wel groot, maar in de neutralisatie handhaafde ik me goed voorin. Marc viel al snel aan waarmee hij de groep op een lint trok, ik vertoefde ergens tussen 5e en 10e positie.

Foto: Marc liet er geen gras over groeien


Het gevoel was niet direct heel goed, maar ik kon prima volgen op de eerste klim van 400 hoogtemeters (zie het profiel hieronder). Sebastian Stark koos voor de vroege vlucht en bleef tot de top van de 2e klim weg. Onder aanvoering van mijn aanval reden we het gat weer dicht en kwam er een groep van 10-15 man tot stand.

De derde klim voerde ons naar het hoogste punt van de dag en was weliswaar iets minder steil, maar liep wel veel langer door. Marek Rauchfuss, derde op het Tsjechisch kampioenschap marathon een paar weken geleden, had duidelijk parcourskennis. Hij nam het voortouw in het slot van de klim, dat nog een kilometer lang echt ontzettend steil was en over losse keien ging.


Dat zag ik gebeuren en ik aarzelde geen moment. Samen met een andere Tsjech was ik de enige die het tempo kon bijbenen en in de afdaling, die bezaaid was met grote en scherpe keien, reden we verder weg. Het leek erop dat ik mijn concurrenten voor de dag wel had gevonden. De eerste 35km koers zaten er op en ik had mijn ritme ondertussen gevonden. Het parcours werd nu wat sneller van aard, met meer korte steile klimmen en lange snelle afdalingen. Onze aanval werd van achter uit weer geneutraliseerd, maar de groep was wel uitgedund naar 8 man.

Foto: de kopgroep op een snel verbindingsstuk

Opperste concentratie bleef vereist, alle bosbouwpercelen die we overstaken lagen bezaaid met snoeiresten. Vuistdikke takken en keien lagen overal klaar om het materiaal te slopen. Ik raakte nog een keer van de fiets doordat m’n achterderailleur helemaal verstopt zat door opspringende takken, dat was gelukkig snel verholpen.

Het scenario aanvallen-teruggepakt worden voltrok zich nog een paar keer op identieke wijze. Daarbuiten viel het, tot mijn grote ergernis, vaak stil. De mannen die niet konden volgen in de aanval hadden het duidelijk zwaar, maar mijn credo is altijd ‘meedraaien als je meezit’. Al is het maar 2 trappen, de groep werd nu namelijk constant ontregeld door jongens die half meedraaiden tot de voorste posities en dan gaten lieten vallen.

Foto: verzorging had ik weten te regelen met wat Tsjechische bekenden

Ik lag me er maar snel bij neer, getuige de moeite die ze hadden met eerdere aanvallen zou een nekschot in de finale genoeg zijn om ze achter ons te laten. Dat moment kwam met nog 25km te gaan. Op de laatste lange en bij wijlen erg steile klim gooiden we als collectief het tempo omhoog. Binnen no time waren we met 4 man weg en het was mij al snel duidelijk dat we te erg aan elkaar gewaagd waren om voor de snelle finale nog eens een schifting te maken.

Foto: vlak na het inzetten van de beslissende aanval

Daarmee zette ik in op een sprint, dus tot de start van de laatste afdaling reed ik defensief. Ik probeerde de concurrentie nog te verleiden tot een fout door de remmen helemaal los te laten op een 3km lange schotterafdaling. Ik kon een verschilletje afdwingen, maar het was lang niet genoeg om vooruit te blijven in de relatief vlakke laatste 4 kilometer.
De grootste zorgen maakte ik me om Pavel Boudny, waar ik al vrij geblokt ben verbleekt ik naast zijn postuur. Met poten zo dik als heipalen was hij duidelijk mijn grote concurrent voor de sprint. De laatste kilometer ging in en vanuit 3e positie wachtte ik de laatste rechte stukken af. Tot mijn grote verbazing lieten ze voor me een gat vallen op Pavel, dat hij verder open trok op een slecht lopend grasveld.

Shit, dit gat werd nu echt te groot. Ik schoof naar plaats 2, maar kreeg het gat niet dicht. Filip Adel passeerde mij in de chaos weer maar trok vervolgens ook weer niet door, terwijl ik er niet langs kon. Voor de laatste haakse bocht liet ik een gaatje vallen, ik raakte de rem niet aan en ging voor de laatste chicane vol aan. Met wat serieus ellebogen werk kreeg ik hem net aan de kant en zo wist ik de 2e plek nog te pakken. Voor mijn ogen zag ik Pavel de winst pakken, dat deed wel even zeer.

Foto: ontgoocheling bij het zien wegglippen van de overwinning

Na een klein momentje teleurstelling kon gelukkig ook met een 2e plaats tevreden zijn. Op mijn conto werden 85 punten voor het World Series klassement bijgeschreven, waarmee mijn voorsprong groeit naar ruim 150 punten. Na een mislukte race in Frankrijk geeft dat een heel goed gevoel en de kans dat ik het klassement ga pakken lijkt steeds reëler te worden. Ook had ik aan het begin van het jaar niet durven dromen dat ik bijna iedere World Series race waar ik aan de start verschijn mee kon strijden om de prijzen, dus echt klagen kan ik niet. Het is ook alleen maar mooi dat de gretigheid blijft, ondanks dat het boven verwachting goed gaat.


Op zondagavond zijn we, na opnieuw een pittige dag in de auto, alweer aanbeland in Villabassa voor de Dolomiti Superbike komende zaterdag. Een wedstrijd waar ik me graag nog een keer wil laten zien, maar deze week staat vooral in het teken van de laatste prikkels voor de Transalp.

Foto: een dikke oprechte glimlach op het podium