Wedstrijdverslag SKS Bike Marathon Zierenberg

Na een korte vakantie en een even zo kort, maar krachtig, daarop aansluitend trainingskamp bij het Gardameer reed ik afgelopen week samen met mijn ouders terug richting het thuisland. Na de 2e autoetappe reed mijn moeder door met mijn bus en bleef ik samen met mijn vader achter in Zierenberg met de camper. Op zondag zou daar de SKS Bike Marathon zijn, een perfecte gelegenheid om de vorm na de Rothaus Bike Giro en mijn korte kampje te testen.

Er stonden een aantal sterke amateurs aan de start en ook Peter Hermann (Centurion Vaude) was van de partij. Met hem had ik eerder dit jaar al mooi strijd gehad in Bad Harzburg, daar kon ik het echter niet in mijn voordeel beslissen. De ronde van 28km was met ruim 700hm uitdagend, vooral in het begin moest er veel steil geklommen worden en als beloning nadien lagen er mooie singletrails en slingerende schotterpaden. Van ieder pijnlijk klimmetje mochten mijn benen driewerf genieten, want dat was het aantal rondes wat we af moesten leggen.

De hele week voelde ik me al goed en dat gaf vertrouwen voor de race. Na een paar dagen rustig te hebben getraind en wat te hebben verkend voelde ik me klaar voor de strijd. Ik besloot het tempo in het begin even aan te kijken maar als ik genoeg overmacht voelde zou ik direct aanvallen.

Het opstellen voor de start was nogal chaotisch verlopen en ik reed in de neutralisatie snel naar voren. Een paar mannen van hetzelfde team reden op de eerste klim en groupe en á bloc op kop. Ik had het idee dat ze weinig reserve meer hadden en zelf reed ik op 80% mee. De startklim bestond uit drie plateaus en op het tweede plateau bleef het tempo weer hangen.

Ik schakelde twee tandjes bij, ging staan en versnelde tussen de mannen door uit de groep vandaan. Daar had niemand een antwoord op en ik ging nog niet vol gas. Dat gaf al een heel fijn gevoel, voor nu had ik in ieder geval de touwtjes in handen.

Foto: de voorsprong vergroten in de eerste ronde (Kristinas Radsport Fotos)

In de eerste afdaling liet ik de remmen los en onderaan had ik 20 seconden voorsprong op Thom Bonder, die in zijn eentje zwom tussen mijn achterwiel en het groepje achter hem. Hij bleef op de die afstand plakken en even twijfelde ik of ik door moest zetten. Afspraak is afspraak en ik zette m’n laatste beetje reserve in. Twee klimmen later had ik m’n voorsprong uitgebouwd tot een minuut en ik besloot wat meer te gaan doseren. Als de situatie niet zou veranderen was ik nog 80km op mezelf aangewezen voor ik de finish zou passeren.

Ik koos een wat lager maar constant tempo en keek vanaf dat moment niet meer achterom. De race was echter nog lang niet gereden, zou al snel blijken. Bij de doorkomst voor de 2e ronde gingen we wegens een ongelukje niet langs de finish op het marktplein. Dat wist ik toen alleen nog niet, ik zag alleen maar een hek staan voor de straat waar ik in moest en snapte er niets van. Er stond geen official om aan te geven dat we een andere route zouden rijden en de motard voor me reed zo rechtdoor om de lus over het plein over te slaan. Dat lusje kon ik prima missen, mijn vader die daar stond met de bidons echter niet.

De temperatuur liep op, ik had exact genoeg mee voor de eerste ronde en dat voorraadje was nu op. Shit, kan ik zomaar die lus overslaan en hoe kom ik aan drinken? De motard voor me wist ik met een paar uitbundige handgebaren staande te houden toen hij even stond te wachten. Wellicht dat mijn licht paniekerige lichaamstaal daar ook bij hielp.

Het overslaan van de lus klopte volgens hem, dus ik maakte me in ieder geval al geen zorgen meer over een diskwalificatie. Daarmee was m’n aanstaande uitdrogingsprobleem, en daarbij behorende krampen, nog niet opgelost. Even later kwam ik gelukkig door een post en kon ik van een andere Nederlander wat water krijgen. Dat was alleen niet zo veel en de motard stond daar ook weer even te wachten. Ik schoot hem al rijdende aan en gaf hem mijn bidon zodat hij hem kon vullen in de post van de organisatie waar hij wonderwel mee instemde.

(verslag gaat verder onder foto)

Foto: focus op een van de snelle trails

Weer een zorg minder. Door alle afleidingen had ik het gevoel een stuk minder hard te rijden, ook al had de motard me vlak daarvoor gerust gesteld dat ik ruim 2 minuten voorsprong had. ‘No problem man’ in zijn woorden, al was ik nog niet helemaal klaar om mijn vel al te verkopen. Gelukkig had ik al snel de focus weer naar belangrijkere zaken verlegd: hard trappen. Ik kreeg m’n bidon rijdende voort en gevuld terug van de motard die er ook wel plezier in leek te hebben om mij een beetje te helpen.

Ik was alleen niet zeker meer wat mijn voorsprong nog was en in de laatste afdaling van de ronde reed de motard vlak voor me. Om tijd te winnen, of in ieder geval niet te verliezen, reed ik overal zo hard als ik kon en hij zat nogal in de weg. Z’n tempo was niet hoog genoeg, op een snelle schotterweg kon hij me maar net voorblijven en in een paar lange bochten dook ik onderlangs waarna hij al snel doorkreeg dat het geen zin had om op de rechte stukken het gas open te trekken. Hij gaf me de ruimte en kwam pas op het volgende open stuk weer langs. Na de finish verklaarde hij me voor gek, al vond-ie het wel mooi om te zien.

Bij de doorkomst voor de derde ronde gingen we wel over het plein en kon ik eindelijk wat voeding aannemen. De eerste bidon en gel met TORQ voeding gingen er moeiteloos in en na tien minuten voelde ik dat ik minder uit m’n reserves aan het putten en meer uit de voeding die ik innam. Ik zette de tanden op elkaar want een overwinning leek nu toch wel realistisch te worden.

Gedurende de ronde begon ik me alleen maar beter te voelen, ook mede doordat ik vleugels kreeg met het vooruitzicht op de winst. Op het laatste open stuk keek ik even achterom en wist ik het zeker: deze is voor mij. Na 3 uur en 18 minuten en meer dan 80 kilometer solo te hebben gereden passeerde ik de finish. Peter Hermann volgde pas na 6 minuten en 30 seconden en dat maakte de winst nog even zoeter. De vorm waar ik na het afwikkelen van m’n eerste blessure dit jaar al naar streef is er eindelijk en ik hoop deze lijn richting het NK vast te kunnen houden. Deze heb ik in ieder geval in de pocket!