Wedstrijdverslag Riva BIKE Festival

Afgelopen zaterdag stond een van m’n favoriete races aller tijden op het programma: de Rocky Mountain BIKE marathon. Deze wordt ieder jaar gehouden in Riva del Garda (IT), een plek waar ik al een aantal jaar ook graag kom om te trainen. Er worden wedstrijden gehouden over vier afstanden, waarvan de langste 90km is, 3900hm bevat en vaak sterk bezet is met een grote groep wereldtoppers. Een gemiddelde marathon heeft ongeveer 2500hm, dus dit is echt fors meer.

Hoogteprofiel van de race (klik voor vergroting)

In 2013 had ik hem al eens gereden en dit jaar paste hij perfect in mijn programma. Na mijn elleboogblessure had ik hard naar deze race toe gewerkt en alles leek aardig op zijn plek te vallen in de laatste week voor de race. Op woensdag en donderdag zakte ik samen met André, een van mijn sponsoren, de 1200 kilometer richting de noordpunt van het Gardameer af.

Donderdag net na de middag arriveerden we bij ons appartement in Arco en hoewel het niet heel lekker weer was kon ik niet wachten om op de fiets te springen. Even de benen lospeddelen en langs een paar van m’n favoriete plekken daar in de buurt, daar ga je je gelijk beter van voelen. Ik was behoorlijk gaar van de reis maar voelde me nog wel fit en had de volgende dag nog om bij te komen.

Soren Nissen en de mannen van 9th Wave waren er ook, na een hapje eten donderdag hadden we vrijdag afgesproken voor een verkenning van het laatste stuk van de race. Na de verkenning hebben we langs het Gardameer de benen nog even losgetrapt en voelde ik me klaar voor de race, die de volgende ochtend om 7.30 zou starten. André verkende ondertussen de verzorgingsposten en stemde dat af met Alessandro, een lokale Italiaan die we hadden gevraagd ons te ondersteunen. Het bemannen van alle posten met een persoon zou tijdsnood opleveren, dus dit was een perfecte oplossing.

De wekker ging al om 04.30 om te zorgen dat ik op tijd kon eten. Ik ben gelukkig een ochtendmens dus ik had er weinig last van. Na een korte warming up nam ik alvast maar plaats in het tweede startvak, omdat er over de opstelling haast niets duidelijk was. Uiteindelijk werd ik alsnog in het eerste vak opgeroepen, dat scheelde me een plek of  40.

De neutralisatie achter de auto was, as usual, lekker nerveus. Ik hield goed stand in de 5 kilometer naar de voet van de eerste klim. Op plaats 15 begon ik aan de klim en het leek wel alsof we een crosscountry wedstrijd gingen rijden. Ik moest een gaatje laten op de koplopers en bleef daar een seconde of 30 achter hangen op mijn eigen tempo. Op plek 30 begon ik aan het middenstuk van de klim, waar ik nog genoeg mensen voor me zag rijden. Na ongeveer een uur koers bereikten we de top.

Ik reed alleen maar daalde een stuk vlotter af dan de mannen voor me en schoof op naar plaats 25. Door de extreme regen van de afgelopen dagen waren de trails flink modderig geworden en dat bleek voordelig voor mij. Inmiddels waren we overgestoken naar de schaduwzijde van de berg, waar het bij de start nog een graad of 10 was dook het kwik nu duidelijk onder nul. De weides waar we langs afdaalden zagen wit van de rijp. Om het warm te houden brommerde ik samen met een Sloveen het laatste stuk asfalt naar post 1 waar André stond.

Inmiddels hadden we een kilometer of 25 in de pocket en meer dan een kwart van de hoogtemeters afgetikt. Het volgende stuk, tot kilometer 65 zou extreem zwaar worden, waarin we de rest van de hoogtemeters zouden afwerken. Dat werd meteen duidelijk toen ik begon aan de volgende klim, waarvan het grootste deel een stijgingspercentage had boven de 15%. Ik kon de mannen met wie ik reed net niet volgen en moest wat plekken inleveren tot ik weer op m’n oude stek reed.

Wederom had ik ze in het zicht, en de afdaling die volgde was een stuk pittiger dan de eerste. Het was overal modderig en het lag bezaaid met stenen die niet zichtbaar waren door het bladerdek. Al snel had ik het vertrouwen te pakken en passeerde ik de mannen voor me, waardoor ik aan de voet van de klim weer in een mooi groepje voor plaats 25 reed.

De derde klim van de dag voerde ons naar het hoogste punt op 1500 meter en het begin liep wat beter dan de stukken die we al hadden gehad. Ik voelde me nog goed en reed makkelijk mee, totdat de slotfase van de klim aanbrak. Het werd wederom zo onwaarschijnlijk steil dat ik de mannen voor me moest laten gaan en op het stuk dat volgde had ik veel last van renners van de andere afstanden.

Langzaam begon al het werk op de macht zijn tol te eisen en kreeg ik krampverschijnselen. M’n drinken was op, maar het was niet ver meer tot ik bij Alessandro was. De bidon en gel die hij aan gaf waren in no-time op en ik voelde me weer wat beter.

We hadden nog 25 kilometer te gaan, met meer afdalingen dan klimmen. Inmiddels waren we overgestoken naar de zonzijde van de berg en had ik al 4 uur op de fiets gezeten. De warmte was een aardige klap in m’n gezicht en op de slotklim probeerde ik een zo steady mogelijk tempo te houden, het mooie was er inmiddels wel vanaf.

De renner van Torpado Factory voor me wist ik nét niet te pakken voor de top, maar in de afdaling ging dat zeker lukken. Door de vermoeidheid koos ik aan het begin van de afdaling echter een verkeerd spoor, maakte daardoor een fout en tuimelde over m’n stuur boven op een steen met mijn rug en bovenbeen. Met m’n materiaal was gelukkig niks aan de hand, zelf had ik het wat minder lekker. Een lading scheldwoorden verder en een minuut later zat ik weer op de fiets, al voelde ik direct al dat ik niet goed op m’n been kon steunen.

Ik verbeet de pijn en lag het tempo zo hoog mogelijk. Dit was zeker de meest heftige afdaling van de dag met smalle singletrails, veel stenen en een lading modderige switchbacks. M’n armen begonnen het te begeven en ik moest met twee of drie vingers (in plaats van 1) in m’n remmen knijpen om voldoende vaart te minderen. Desondanks wist ik een Duitse renner te passeren en kreeg ik de jongen van Torpado weer in zicht.

Het slot was op m’n lijf geschreven met 5 kilometer asfaltweg en fietspaden naar de finish. Ik nam een giga aanloop en stoof de renner van Torpado voorbij, die enigszins overrompeld was zo laat in de race. Hij probeerde nog terug te komen, maar plaats 28 was duidelijk voor mij.

Na 5 uur en 5 minuten passeerde ik de finish. Met een half uur verschil op de winnaar meer dan ik had gehoopt, maar ik weet van mezelf dat ik het meer moet hebben van de beter lopende klimmen. Uiteindelijk was ik dus best tevreden met mijn prestatie en races als deze helpen me om flink sterker te worden. Nu zo snel mogelijk herstellen van een spierkneuzing zodat ik van 12-14 mei de BeMC probeemloos kan rijden!