Wedstrijdverslag NL Cup Assen

Na de wedstrijd in Polen was wel duidelijk dat ik flink had ingeleverd door mijn blessure. Met het oog op het WK was er geen twijfel wat me de twee weken daarop te doen stond: keihard trainen. Dat hoefde ik trainer Rob geen twee keer te vertellen en ik kreeg een mooi schema voorgeschoteld. Fast forward twee weken: met brakke benen kwam ik in Assen de laatste hand leggen aan de vorm voor het WK.

Daar mag ik altijd graag komen, want bij de Baggelhuizerplas heb ik al meermaals de hoogste tree van het podium mogen beklimmen. Het rondje was wel flink veranderd en erg kort geworden, maar er stond een leuk deelnemersveld aan de start dus dat maakte veel goed. Het was al bijna een jaar geleden dat ik een XCO wedstrijd had gereden, een garantie op afzien dus. Ik had er veel zin in en wist niet wat ik mocht verwachten dus ik besloot de race gewoon vol aan te vliegen om te zien waar het schip zou stranden.

Dankzij een mooi ladinkje UCI punten mocht ik plaatsnemen op de eerste rij, dat ging flink schelen tijdens de start over het mulle strand. Toen het startschot viel kwam ik niet goed in m’n pedaal maar ik verloor gelukkig geen plaatsen en aan het eind van de zandstrook reed ik 2e voor we de singletrack op draaiden.

Ik voelde me eigenlijk verrassend goed, terwijl ik tijdens de warming up nog de indruk kreeg dat ik vandaag veroordeeld zou zijn tot hangen en wurgen. De benen waren fris en aan het eind toen we na 7 minuten de eerste ronde hadden afgelegd had ik het idee ook op explosiviteit niet veel onder te doen voor de jongens. Zeker door zo efficiënt mogelijk te rijden en de bochten harder te rijden dan de renner voor me kon ik wat energie besparen.

De eerste 3 rondes trokken we met 5 man het veld uit elkaar, samen met Perry van den Bos, Jeroen Boelen, Erik Groen en m’n broertje bleef ik over. In de 4e ronde nam Erik het roer over van Jeroen en schakelde hij een tandje bij. Ik had ondertussen al flink zitten geven en het kraken ging al gauw over in barsten. Ik reed midden in de groep en liet de mannen passeren om verder niet van invloed te zijn, denkende dat ik direct gruwelijk gelost ging worden.

Het tegendeel bleek waar. Ik bleef op korte afstand achter groep hangen en had even moeite om een goed tempo te zoeken maar na een ronde kwam ik snel weer dichterbij. Op de lange zandstroken (toch weer die strandrace ervaring;) ) sloot ik aan en de volgende 2 rondes kon ik weer goed mee met de kopgroep. Dat kwam goed uit, want achter ons stond de koers ook niet stil. Thom Bonder kwam in zijn eentje even snel dichterbij maar met de groep werd de voorsprong weer wat groter.

Ik wist inmiddels wel dat ik de minste van de groep was en ik de finale versnelling waarschijnlijk niet ging overleven. Dat moment kwam helaas wat eerder toen Jeroen voor mij een foutje in het zand maakte. Het gat dat als gevolg daarvan ontstond kreeg ik niet meer dicht, Jeroen wist nog wel terug te komen bij de groep.

De dieselknop wist ik deze keer wat sneller te vinden en ik kon vlak achter de groep mooi druk houden op de koers. Na 2 rondes alleen te hebben gereden leek ik in de laatste ronde het gat op Perry, die 4e reed, misschien nog te kunnen gaan dichten. Even kwam ik heel dichtbij, maar dat liet hij zich in de slotfase van de race ook niet overkomen. De 5e stek was uiteindelijk dus voor mij. Eerlijk gezegd veel beter dan verwacht dus dat geeft een flinke vertrouwensboost voor de wedstrijd waar het me al bijna een jaar lang allemaal om te doen is: het WK marathon. Ik ben erg benieuwd hoe ik mezelf dit weekend manifesteer tussen de absolute wereldtop. Na deze race reis ik door naar Oostenrijk voor de Zillertal Bike Challenge, een roadtrip van bijna 2 weken waar ik vanzelfsprekend erg naar vooruit kijk!

Foto's: sfdmedia.nl / Patrick van der Veen