Wedstrijdverslag NK Steenwijk

Na een lange periode van voorbereiden en trainen was het gisteren dan eindelijk zo ver, het NK van 2012 dat in Steenwijk werd verreden. Zaterdag waren we al even heen geweest om wat andere wedstrijden te zien en zelf even het rondje te verkennen. Dat lag er behoorlijk snel bij, redelijk wat hoogteverschil in de vorm van niet hele steile maar wel lange klimmen en nog een paar korte explosieve heuveltjes. Het liep nog niet overal heel mooi met wat zuigende bosgrond en een paar modderige stukken dus het beloofde een zware koers te worden.

Zondag ging ik tijdens de warming up nog even snel een rondje doen maar de omstandigheden waren bijna ongewijzigd. Ik was er helemaal klaar voor, de benen voelden goed en in het koppie zat het ook lekker. Voor het eerst in een jaar of 2 was ik wel echt weer zenuwachtig voor een NK, ik had een behoorlijk ambitieus doel gesteld en wilde graag nog punten halen om naar de World-Cup in Val d’Isère te gaan. Om dat te behalen moest ik minimaal 4e worden, met die klassering zou ik tien punten halen waardoor ik in totaal 20 UCI-punten en dus een startbewijs zou hebben.

Ik werd op de eerste rij opgesteld, ik stond niet helemaal ideaal op links maar als ik goed snel zou starten was dat geen probleem. Om 14.05 werden we weggeschoten en ik was heel goed weg, ik kon gelijk de kop nemen maar wachtte op de eerste klim af wie het tempo hoog ging houden. Matthijs kwam al snel langszij en trok flink door, samen met nog 5 anderen zat ik in zijn wiel en vlogen we het eerste rondje in.

Het tempo bleef nog een tijdje flink hoog, Matthijs bleef op kop rijden en ik zat inmiddels in het 3e wiel. Michiel zat nog steeds bij ons in de groep in het tweede wiel en ik merkte dat er best nerveus werd gereden. We wisten allemaal dat Michiel vroeg of laat ging versnellen maar niet precies wanneer, op zo’n moment wil je natuurlijk goed in het groepje zitten en dat zorgde ervoor dat er met enige regelmaat een beetje ellebogenwerk aan te pas kwam om je positie te behouden.

Dat ging me goed af en ik wist me aardig te handhaven in het groepje, aan het begin van het 2e rondje zat ik goed voorin het groepje. Dat kwam mooi uit, Thijs trok gelijk op de eerste klim door en we moesten allemaal flink snokken om in het wiel te blijven. Bovenaan zag hij dat het verschil niet heel groot was en ging hij weer even van het gas af, iedereen sloot weer aan en het tempo lag de rest van de ronde wat lager.

Aan het begin van de 3e ronde trok Michiel de registers open en spoot hij er vandoor. Thijs was de enige die snel de aansluiting kon pakken en ik reed gelijk bij Rens in het wiel achter de feiten aan. Voor mij ging Emiel gigantisch hard over de kop en dat zag er lelijk uit, ik zag gelukkig snel ruimte om te passeren dus dat liep heel goed af. In de verte zag ik Thijs inmiddels in zijn eentje rijden wat betekende dat Michiel toch een slag te hard ging. We reden op ons eigen tempo door en een halve ronde later namen we Thijs weer op in ons groepje.

We reden nu met 5 man om de 2e plaats en de volgende drie rondes bleef de situatie redelijk stabiel. Ik merkte wel dat op de momenten dat Matthijs en ik doortrokken op kop er gaten vielen in de groep dus dat gaf vertrouwen. De verschillen waren alleen niet dusdanig groot dat ik de drang voelde om een aanval te plegen dus we bleven zo samen rijden.

Ondertussen begon ik wel te merken dat mijn band in de bochten verdacht vaak een hard knarsend geluid maakte. Er leek telkens wel een klein beetje lucht uit te lopen doordat hij even van de velg afsprong in de bochten. Ik begon wel wat voorzichtiger te rijden maar doordat de band iedere keer steeds slapper word als dat gebeurt versterkt dat effect zichzelf.

Thijs was inmiddels gevlogen en Erik sprong aan het eind van de 6e ronde, dat betekende toch dat er weer harder gereden moest worden en dat was de genadeslag voor mijn band. Het gat met Erik was inmiddels dicht maar in de laatste paar bochten van dat rondje vloog hij een paar keer zo van de velg dat er helemaal niks meer in zat. Ontzettend klote natuurlijk, ik baalde als een stekker maar was gelukkig dicht bij de verzorging. Ik kon bij de finish door de bosjes naar mijn moeder schreeuwen dat ik een nieuw achterwiel moest hebben en inmiddels passeerde iedereen mij. Tegenstanders die lekrijden moet je doodtrappen dus dat betekende dat het gas wijd open ging in de groep om van mij af te zijn. Mijn moeder kwam aangesneld met een achterwiel en binnen 15 seconden zat ik weer op de fiets.

Ik zette de achtervolging in maar bovenaan de 2e klim was ik gewoon al leeg, ik zat met een goed gevoel in het groepje maar na 6 rondes had ik in mijn eentje niet meer de macht om het gat van 10-15 seconden dicht te trekken. Je ziet ze rijden en bent zo dichtbij maar het lukt gewoon niet om erbij te komen dus dat vond ik echt ontzettend frustrerend maar er was weinig aan te doen. Ik koos mijn eigen tempo om in ieder geval geen plaatsen toe te geven op de mensen achter me, dat was in ieder geval geen probleem want we hadden een flink gat  geslagen.

Moe gestreden en teleurgesteld kwam ik over de meet op plaats 6, zo slecht is dat niet maar het voelde toch even alsof al het harde werk en de voorbereidingen voor niks waren geweest. Op het moment dat we Erik bijhaalden zat ik lekker en was ik klaar om het uit te vechten in de laatste ronde voor de 3e plek. Toen de ergste teleurstelling er een beetje af was kon ik het wel aardig relativeren, ik had me de hele wedstrijd goed laten zien en deed mooi mee in de groep. De vorm was dus gewoon goed en ik had gepiekt op het juiste moment, ik heb het helaas alleen niet af kunnen maken.

---

< Wedstrijdverslagen 2012