Wedstrijdverslag strandrace Rockanje

Zondag stond de 19e editie van de Farm Frites op het programma. In eerste instantie had ik hem niet opgenomen in de planning maar op dit moment zijn wedstrijden ongeveer de meest waardevolle prikkel van de week. Omdat ik me afgelopen week na een paar wat mindere weken met rug- en gezondheidskwaaltjes weer beter voelde besloot ik dus al snel met Roy en Marcel Beukers richting het zuidelijker gelegen Rockanje af te reizen. De wekker stond al vroeg want het startschot zou om half 11 klinken.

Hoewel de race in Rockanje geen onderdeel uitmaakte van de competitie dit jaar was er toch een sterk deelnemersveld. Dat komt wellicht ook door het parkoers, dat iets gevarieerder en uitdagender is dan de doorsnee strandrace. Het parcours bestaat uit een noordlus van 15km en een zuidlus van 10km met in het midden de finish. De noordlus wordt als eerste afgewerkt, daarna de zuidlus en als laatste volgt de noordlus nogmaals. Met name het keerpunt van de noordlus en de aanloop daar naar toe zijn altijd garantie voor een spannend koersverloop. Bijna de helft van die lus gaat over slecht strand, stukken gras/duinland met daar tussenin nog een stuk fietspad waar het tempo altijd erg hoog ligt.

Het keerpunt had ik niet verkend, 3,5km na de bliksemstart kwamen we daar al aan en ik koos te veel het rechterspoor. Roy gaf er een flinke snok aan en ik moest even alle zeilen bijzetten om de aansluiting niet te verliezen. Op het grasland was de bodem gelukkig nog stijf opgevroren, het tempo bleef daardoor flink hoog. Toen de ergste hectiek van het spoorzoeken voorbij was school ik me wat meer op in de groep om energie te sparen. Na het fietspad volgde het grasland in tegengestelde richting, waar het inmiddels topdrukte was met de deelnemers die nog richting het keerpunt moesten. De situatie werd op sommige punten redelijk gevaarlijk, met deelnemers die elkaar vol gas tegemoet komen. Ondertussen was het grasland al wat gaan dooien en kapot gereden, de toplaag was veranderd in een modderige slushpuppy. Iedereen wist al glibberend en glijdend overeind te blijven en we kwamen met 15 man terug op het strand.

Foto: grote groep aan het eind van de eerste lus

Nu volgden de 12km tegenwind richting het meest zuidelijke keerpunt. Er werden wat kleine aanvalletjes gezet maar niemand kwam weg uit de groep. Het keerpunt was in mijn geheugen een lus door het duin en langs de Brouwersdam maar de auto voor ons koos een ander spoor. Ik ging er vanuit dat het parcours aan was gepast en we reden als groep blind achter de jeep aan. Bij het keerpunt raakten de seingevers even in paniek want we kwamen kennelijk in tegengestelde richting aangereden.

Even ontstond er chaos  maar de situatie loste zichzelf al snel op. We draaiden simpelweg 180 graden om en sloegen zo een klein stuk van het keerpunt over, hopelijk ging de jury hier niets van maken. Het leek er echter op dat de groepen achter ons dezelfde fout begingen dus uiteindelijk behaalden we er geen voordeel mee.

We hadden de wind weer in de rug en Marc Kivits van Invicta trok het gas even open. Zij waren als ploeg goed vertegenwoordigd in de kopgroep en even leek hij daardoor een stuk vooruit te blijven. Naarmate we richting de finishpassage reden ging het tempo echter weer omhoog en met een laatste aanzet van mij was het verschil weer teniet gedaan.

Stefan Vreugdenhil kwam langszij en hield het tempo hoog waardoor het achter ons piepte en kraakte. Er moesten van achteren inmiddels wat mannen lossen en de groep dunde wat uit. Tot de tweede passage van het duin in de noordlus werd er goed samengewerkt, daarna was het weer even ieder voor zich. De duinstrook was inmiddels tot moes gereden en onder het aanzetten voelde ik de achterkant van m’n fiets onder me zwabberen. Ik koos m’n eigen lijn om geklooi van anderen te ontwijken. Op het duinpad richting het fietspad gaf ik er nog even een snok aan om de rest pijn te doen, Ramses Bekkenk en Benoit Danink sloten aan, achter ons zaten ze even op het elastiek.

Aan het eind van de laatste passage over de duin/grasstrook was het knokken door het mulle zand. Ik had een goede lijn te pakken, Benoit kwam met meer snelheid langszij en trok door. Stefan, Ramses en André van Reek waren ook van de partij. Achter ons was het chaos, er was een valpartij en ik zag Tim Kerkhof z’n hand opsteken, kennelijk had die pech.

Foto: met 5 man de finale in

Wij roken bloed en gaven gas, het was nog maar 4km tot de finish vanaf dat punt en iedere seconde telde. Robbie Gevers (Invicta) bungelde nog even tussen ons in maar dat bleek een vergeefse poging. De voorsprong groeide zienderogen en ik was inmiddels bezig met hoe ik mijn tegenstanders kon aftroeven.

De finishpassage was nogal vreemd, we passeerden de finishstraat aan de westkant om 50 meter door te rijden en met een haarspeldbocht in de goede richting te draaien. Verbazingwekkend genoeg reed de groep als geheel door tot de laatste 400 meter, waarna het grote kijken begon. Ik had al even om me heen gekeken en het gevoel dat ik de sterkste punch had. De haarspeldbocht voor de finish was bepalend, dus 350 meter voor de streep ging ik aan.

Ik koos de meest rechte lijn, achterlangs de haag van publiek. Iedereen stond met grootse gebaren te wijzen dat ik naar rechts moest en al snel bleek waarom. Met een gangetje van 45-50 stevende ik op een met lint afgezette fuik af. Dat had ik nooit zien hangen, maar een behulpzame supporter tilde het lint op. Ik schoot er onderdoor en kwam als eerste aan bij de bocht. Ik moest wel vol in de ankers en het zand was al helemaal aan yoghurt gereden waardoor het lastig sturen was. Stefan zat in mijn wiel en hield hem niet, waardoor hij vol in de flank klapte. Ik wist gelukkig overeind te blijven en vol gas malend door het laatste mulle stuk wist ik de concurrentie op gepaste achterstand te zetten. De eerste overwinning van 2018 is een feit en de stijgende lijn heb ik na wat gerommel weer door weten te zetten. Op naar het NK strandrace over twee weken!

Foto: op het podium met Vreugdenhil en de Fransman Danink