Wedstrijdverslag Saarschleifen marathon

Na het NK had ik even niets gepland staan, maar toen ik bij Wheel-Tec werd gevraagd om mee te gaan naar de Saarschleifen marathon begon het toch te jeuken. Zo gezegd zo gedaan, afgelopen zaterdag stapte ik dus in de auto voor een trip van 500km richting het Duitse Mettlach. Doel: relaxen en vooral veel plezier maken tijdens een mooie rit, na het NK voelde ik duidelijk de behoefte om de spanning even van de boog te halen.

Zondag om half 10 viel het startschot en samen met Dick stond ik in het eerste vak. Ik had niet warm gedraaid en zou wel zien waar het schip strandde, de 2 rondes schenen in ieder geval erg mooi te zijn dus ik had veel zin in de 100km die voor ons lagen.

Al snel na het startschot zat ik voorin en de eerste paar kilometers glooiden een beetje en waren relatief snel. Het gevoel was nog niet echt lekker dus ik school me wat op om een warming up te doen. Toen er wat steilere en langere klimmen kwamen zag ik om me heen al snel wat mannen piepen en kraken terwijl ik nog goed mee kon.

Ik dacht bij mezelf: waarom niet, en begon wat attenter te rijden om m’n positie vast te houden. Ergens tussen kilometer 10 en 15 voelde ik echter dat ik m’n band af liep, ik moest dus van de fiets. Toen ik stilstond had de Schwalbe Doc Blue z’n werk echter al gedaan, de vloeistof had het lek gedicht. Een half C02 patroon  erbij dus en met een kleine 2 minuten zat ik weer op de fiets.

De vogel was al gevlogen, maar ik zat nu zo in de wedstrijdmodus dat ik weer terug wilde komen ook. Ik koos een stevig tempo en vanaf plaats 20 vocht ik me vlot weer terug naar voren, niemand kon me volgen tot ik rond kilometer 25 met een Duitser kwam te rijden. Hij kon mee, maar vond zichzelf kennelijk te oud om kopwerk te doen. Ik besloot er geen aandacht aan te besteden en gewoon door te rijden, ik had al gezien dat ik technisch een stuk beter was dus het was een kwestie van tijd voor hij moest lossen.

Zo geschiedde, rond kilometer 35 moest hij eraf op een singletrail en kon ik alleen doorstampen naar twee mannen voor me. Toen ik daarbij kwam bleken het een Duitser en de Nederlander Gijs Dohmen te zijn. Toen ik vroeg voor welke plaats we reden bleek het de 4e te zijn, met de kopgroep op een minuut of 2 voor ons.

In mijn eentje ging ik het zeker niet redden om dat dicht te rijden, de wedstrijd was daar nog te lang voor. Ik besloot het tempo hoog te houden en trok op de eerstvolgende klim lekker door. Het voelde erg goed en de Duitser moest al snel lossen waardoor ik over bleef met Gijs.

Tot kilometer 80 ging het erg lekker, ik had tot dan toe het meeste kopwerk gedaan en de slotfase van de wedstrijd zat eraan te komen. De laatste 10 kilometer zouden heuvelop richting de finish zijn, hier spaarde ik dus alvast wat voor. Ik voelde echter al snel waar ik bang voor was, na 3 uur en een kwartier was het niet de vraag óf maar wanneer ik kramp zou krijgen.

Ik had geen verzorgers en maar anderhalve liter dorstlesser mee op de fiets, vooraf wist ik al dat dit lang niet genoeg zou zijn. Aangezien ik rekende op een trainingsrit zou ik gewoon stoppen in de verzorgingsposten, dat doe je alleen niet als je 4e rijdt. Onderweg probeerde ik al het een en ander aan te pakken in de posten, maar de bekers waar ik uit moest drinken liepen allemaal leeg langs m’n wangen. Ik kon nog een paar slokken krijgen van Gijs maar die gingen dit brandje ook niet meer blussen.

Met nog 10km te gaan aan de voet van de slotklim voelde ik dat het mis ging, we moesten een stukje lopen en Gijs was net iets sneller. Ik sprong zo snel mogelijk weer op maar kreeg het gaatje niet meer dicht want de kramp schoot erin. De rest van de klim was ik dus op mezelf aan gewezen, gelukkig kon ik snel mijn eigen tempo kiezen.

De dorst begon nu wel heel erg toe te slaan dus ik besloot om even gas terug te nemen naast een toerrijder. Toen ik hem vroeg om z’n drinken keek hij me even vreemd aan maar hij twijfelde gelukkig niet lang, nadat ik z’n bidon bijna helemaal leeg had bedankte ik hem en was de ergste dorst in ieder geval gelest. Ik wist de schade zo te beperken en gaf uiteindelijk in de laatste 10 kilometer maar anderhalve minuut toe. Geen verkeerd resultaat na een relaxt weekend!

LAATSTE NIEUWS

De nieuwe Schwalbe Racing Ralph/Racing Ray: Als een van de eersten mocht ik dit nieuwe dynamische duo onderwerpen aan een duurtest. Dat viel zeker niet tegen, lees snel mijn bevindingen over mijn nieuwe weapon of choice!

  [ lees verder ]