Wedstrijdverslag MTB Koga Cup Havelte

Na een pittige trainingsweek die gold als afsluiter van de voorlaatste voorbereidingsperiode voor de World-Cups was het tijd voor een trainingskoers in Havelte. Eigenlijk stond hij niet op de kalender, maar ik kom er altijd graag en een wedstrijdinspanning is nagenoeg niet na te bootsen in een training.

Bij aankomst was het nog droog en lag het rondje er nog snel bij. De lucht dreigde echter enorm en toen ik met mijn warming-up voor de race begon vielen de eerste druppels. Eerst regende het nog niet al te hard maar al snel kwamen er een paar flinke buien en veranderde het parcours van droog naar modderig. Toen ik na mijn warming-up nog even het begin van de startlus ging verkennen zag ik al dat het een hele smerige wedstrijd ging worden. De eerste bochten lagen er heel drassig en glad bij, dat was dus oppassen geblazen bij de start.

Om half 2 ging het fluitje en ik was goed weg. Er vormde zich al snel een kopgroepje met Rens de Bruijn, ploegmaat Frank, Bram Rood, Jeroen Boelen, Erik Groen en ikzelf. In de beginfase van de koers zat ik prima mee maar ik kon voelen dat mijn lichaam tijd nodig had om op gang te komen. Telkens staand omhoog op de langlopende klimmen deed in het begin behoorlijk zeer maar na een aantal rondes werd het gevoel wat beter en hoefde ik minder op mijn tanden te bijten.

Het rondje was ten opzichte van 2 jaar geleden aardig veranderd en een van de technischere stukken bevatte nu een klimmetje die er erg slecht bij lag. Het was cruciaal om hier fietsend omhoog te komen, degene die op kop reed sloeg namelijk meteen een gaatje als de rest niet kon fietsen.

Dat gebeurde met nog 3,5 ronde te gaan. Ik zat erbij, maar Rens en Bram moesten het onderspit delven nadat het gas erop ging na die klim. We sloegen al snel een gat en waren nu dus nog met zijn vieren over.

De volgende rondes droogde het rondje snel op, waar het vlak na de start nog glibberen en glijden was konden we nu beduidend harder dalen en bochten draaien. Dat was prettig, want mijn ogen waren inmiddels geïmpregneerd met zand (door mijn bril zag ik niks meer) en de modder spatte door het drogen niet al te veel meer op.

Met nog 2 rondes te gaan gaf Frank gas. Het tempo ging flink omhoog maar ik kon goed bij blijven en de andere jongens leken de aanval ook aardig te kunnen pareren. Op het modderklimmetje viel Frank even stil waardoor Erik, ik en Jeroen (in die volgorde) allemaal uit onze pedalen moesten. Even leek Frank een gaatje te slaan maar 3 bochten later gleed hij onderuit en sloten we weer aan. Hij gaf de kop over aan Erik en de rest van de voorlaatste ronde volgden er geen tempoversnellingen meer.

Bij de doorkomst voor de laatste ronde probeerde Frank het echter nog eens. Ik zat in het tweede wiel bij Erik maar die kon niet mee. Snel spurtte ik langs hem maar het gaatje was al best groot, gelukkig wist ik weer aan te sluiten. Frank lag het tempo goed hoog, ik kon het tempo goed volgen maar achter mij begon het te kraken.

Met nog ongeveer een halve ronde te gaan moest Erik lossen en zat alleen Jeroen er nog bij al leek die ook niet al te fris meer. Het tempo stagneerde even maar met nog maar een paar honderd meter te gaan moest de beslissing toch echt vallen. Vlak voor een wortelklim was het laatste gemakkelijke inhaalmoment, uit de bocht spurtte ik langs Frank en gooide de deur dicht voor we de singletrail op draaiden.

Er was hierna eigenlijk geen inhaalmogelijkheid meer, tenzij Frank nog een splijtende eindsprint uit de benen wist te persen. Uit de laatste bocht vandaan ging ik vol aan maar de koek was bij mij ook aardig op. Ik durfde niet achterom te kijken, kon niet meer staand sprinten maar wist al zittend en harkend mijn eerste elite-overwinning ooit binnen te slepen. Dat voelde natuurlijk ontzettend goed dus ik ga met vertrouwen de laatste voorbereidingsperiode voor de world-cups in!

Foto's: Wim Lemmers

---

< Wedstrijdverslagen 2014