Wedstrijdverslag 5-uurs race Callantsoog on Wheels

Na een week wat rustiger trainen om het lichaam weer op krachten te laten komen na mijn griepje was het vandaag tijd voor de 2e editie van Callantsoog on Wheels. Samen met teammaat Roy reed ik net als vorig jaar de 5 uurs estafette en we hadden een naam hoog te houden met de overwinning van vorig jaar. Het niveau was dit jaar wat hoger dan vorig jaar met o.a. een paar oude triatleten aan de start die geknipt zijn voor lange wedstrijden als deze.

Het rondje was net geen 10km lang en erg zwaar met ongeveer 2km strand, stukken met veel wind door de polder en zuigende grasstroken. Om 9.30 viel het startschot en Roy reed de eerste ronde voor ons twee, waarna we om en om een ronde zouden rijden. De ronde was ongeveer 20 minuten lang dus om even voor 10 was het aan mij de beurt. Roy had al een klein gaatje geslagen in de eerste ronde en mijn doel was dus om dat groter te maken in mijn eerste ronde.

Het liep in het begin nog wat stroef, direct na de start mocht ik omhoog tegen het duin op richting het strand. Dat lag er gelukkig nog goed bij dus ik kon in mijn eentje gelijk stevig doortrekken. Veel meer dan 30 seconden was de voorsprong niet in het begin dus ik wilde het gat zo groot mogelijk hebben om te voorkomen dat achterliggers terugkwamen en in de winderige polder voordeel zouden hebben van het rijden in een groep.

Op een stuk met goed overzicht kon ik zelf even klokken en de voorsprong was toen al ruim een minuut dus dat was een goed teken. Het begon nu eindelijk goed te lopen dus ik trok de gaskraan nog wat verder open en kon in mijn eentje een tempo van rond de 30 gemiddeld vasthouden.

Toen ik na mijn eerste ronde op de roller sprong om los te rijden kwam het goede gevoel pas echt dus de voorsprong liep in de tweede ronde al snel op, ondanks het feit dat ik een flinke smakker maakte in een bocht die binnen een ronde helemaal stuk was gereden en daardoor ontzettend glad was. Ik dook met 30 aan het uur tegen de grond en had een lelijke snee in mijn linkerbovenbeen. Het deed even flink zeer maar het einde van het rondje was nabij waardoor ik even onbelast op de roller kon lostrappen. De pijn trok al snel weg en de EHBO zorgde dat de wond schoon en netjes afgedekt was zodat ik de koers in ieder geval kon afmaken.

In alle rondes die hierop volgden, zowel in die van Roy als van mij bouwden we de voorsprong rap uit. Na ongeveer 2 uur hadden we rond de 5 minuten voorsprong en we waren nog niet van plan het gas dicht te draaien. Mijn been hield zich kranig en tijdens het fietsen had ik er eigenlijk maar heel weinig last van.

Na een uur of 4 begon ik al aardig gaar te raken en op dat moment duurde het nog een uur voor we de bel zouden krijgen. Roy kwam binnen op het moment dat er 4 uur verstreken waren, wat betekende dat ik nog 2 of 3 rondes zou moeten rijden.

Het rondje liep inmiddels ontzettend slecht, de wind was aangetrokken en westelijker geworden waardoor er nog maar een metertje strand over was en ik een aantal stukken flink door het water moest (niet vervelend als de zee 20 graden is).

Ook de stukken in de polder waren erg zwaar geworden door de aangetrokken wind waardoor de rondetijden aardig wat waren gestegen. We zaten nu rond de 22 waardoor ik precies om half 3 de finish passeerde met 5 uur koers achter de rug. Roy mocht de laatste ronde dus rijden om onze overwinning veilig te stellen. Uiteindelijk pakten we het tweede team met 16 minuten, een overtuigende voorsprong met meer dan een halve ronde.

Een supermooie dag met net als vorig jaar een soort van hereniging van het oude AGU-Beukers Biketeam en natuurlijk een mooie opsteker met een dikke overwinning. Voor mij een bevestiging dat het lichaam weer aardig is hersteld en ik met een goed gevoel kan beginnen aan de laatste trainingsperiode van dit jaar met als doel het NK XC marathon in Eijsden half oktober.

 

---

< Wedstrijdverslagen 2013