Wedstrijdverslag NK Strandrace

Als afsluiter van strandseizoen 2017/2018 stond gisteren het nationaal kampioenschap op de planning. Mijn seizoen begint over even ruim een maand en de eerste specifieke voorbereidingen daarvoor zijn in de weken voor afgelopen weekend gestart. Een mooie graadmeter om te zien waar ik stond in de voorbereidingen. Eventuele pijnpunten gingen zeker aangestipt worden, want het rondje was loodzwaar. De race werd in criteriumstijl verreden over 5 rondes van iets minder dan 7 kilometer. Door een listig strandje en een loeizware start/finishpassage met daarin veel mul zand, een op/afgang, een pittige klim en een passage heuvelaf met 2 rijen strobalen was de kans op een man tot man gevecht heel groot.


Foto: korte maar pittige klimpassage

Voor de niet kenners: dezelfde klim en afdaling waren ook in het parcours van Egmond Pier Egmond verwerkt. Toen had ik vooraf al besloten geen risico te nemen en de balen niet te springen. Achteraf is het makkelijk praten, maar ik denk dat ik mezelf daarmee in die race de overwinning uit handen liet glippen. Voor afgelopen weekend had ik dus besloten wel te springen want dat liet ik me niet nog eens gebeuren. Op de strandfiets had ik nog niet eerder zo hoog gebunnyhopt, met name vanwege de landing op slappe banden en de bijrol die strandraces over het hele jaar gezien spelen was ik altijd huiverig om het risico te nemen. Het zegt in ieder geval iets over de professionalisering van de strandraces, ieder jaar schiet het niveau nog omhoog en materiaal en technische skills gaan een steeds grotere rol spelen. Het aangewezen moment om het wel te doen dus.

Tijdens de verkenning ging het in ieder geval lekker, dus dat zou tijdens de race wel loslopen. Om 11 uur viel het startschot en ik stond niet echt lekker opgesteld op p24. Iedereen was op lopen aangewezen, omdat voor het eerst dit jaar het zand echt te mul was om uit stilstand te starten. Ik dook snel in een gat, passeerde wat renners en kwam bij de eerste tien aan de vloedlijn. Het tempo lag gelijk hoog en ik moest de benen even losschudden van mijn olifantenpassen maar voelde al snel dat ik nog vrij gemakkelijk zat.


Foto: niet geheel tevreden over de startpositie maar relaxed aan de start

De eerste van 2 keerpunten was serieus lastig met veel grof schelpenzand. Het was als altijd even dringen in de groep maar zonder brokken kwamen we er doorheen. Het 2e keerpunt, op km 5 in de ronde, lag er een stuk beter bij. De nervositeit nam nog verder toe omdat iedereen zich goed wilde positioneren voor het loeizware stuk dat eraan kwam.

Als een van de eersten kwam ik het strand af en begon ik aan de korte maar pittige klim richting het plateau waar we keerden. Ik moest al flink diep gaan op de afgang en ging bovenop bijna over m’n nek. Op het plateau kwam Thijs Zonneveld bijna nog even binnendoor maar ik gooide de deur dicht en zocht even wat ruimte om goed over de balen te komen.


Foto: zij aan zij op de loeizware passage van het strand af

Jasper nam het voortouw en had alle ruimte, ik zat voor de eerste balen nog even klem achter Ronan en Ramses. Omdat ik veel vlotter over de balen ging loste ik ze direct en had ik vrij baan voor de 2e rij balen. Jasper reed al een stukje voor me, ik liet de remmen los en raakte de balen niet eens tijdens de sprong. Vol dook ik het mulle zand in en ik hield hem maar net in de scherpe bocht naar rechts. Het gat op Jasper wist ik op m’n tandvlees te sluiten en ik moest even in het wiel bijkomen.


Foto: vol de bocht in richting de finish

Al snel draaide ik mee, we hadden best wat tijd gepakt door de balen te springen maar deze voorsprong was nog lang niet genoeg om de koers te beslissen. Het gezamenlijk belang was overduidelijk, dus er werd niet naar elkaar gekeken en zwijgend en zwoegend trachtten we de voorsprong te vergroten. Het 2e keerpunt was het volgende overzichtspunt, de voorsprong was gegroeid en ook op de snelle einden leken we sneller te rijden.


Foto: volledige compressie op het achterwiel met de afsprong. Perfecte timing van Nico Lute.

Ik vreesde even voor een aanval van Jasper op de klim omdat ik me er de ronde ervoor helemaal in de vernieling reed. Nu zat ik er echter veel beter voor en kon ik het goed bijhouden. De balen sprongen we opnieuw, dat moest toch weer goed zijn voor 20-25 seconden extra voorsprong.


Foto: de samenwerking verliep onder het toeziend oog van de jury gesmeerd.

Jasper voerde het tempo verder op, maar aan mijn kopbeurten merkte hij denk ik al wel dat ik het zwaar had. Na het eerste keerpunt in de derde ronde moest ik bijna even lossen, Jasper keek gelukkig stoïcijns voor zich uit en had dat niet door.  Hij nam langere beurten voor zich, waardoor we evengoed samen het tempo hoog konden houden.

De volgende rondes bouwden we onze voorsprong gestaag uit op techniek en snelheid, een echte aanval bleef tot in de laatste ronde uit. Ik had al bijna een uur lang in de toerenbegrenzer gezeten en voor het laatste keerpunt kwam hij met een punch waar ik geen antwoord op had. Het gat bleef op 15 seconden hangen maar ik had niet meer de macht het nog dicht te rijden.


Foto: totaal los na de streep

Met de 2e plaats ben ik dik tevreden, Jasper was het hele seizoen al de sterkste en klopte me op waarde dus dan is het makkelijk daar vrede mee te hebben. Het is mooi om op deze manier koers te kunnen maken en de voorbereidingen lijken goed op schema te liggen. Op naar de eerste World Series marathon in april!


Foto: happy met zilver

LAATSTE NIEUWS

De nieuwe Schwalbe Racing Ralph/Racing Ray: Als een van de eersten mocht ik dit nieuwe dynamische duo onderwerpen aan een duurtest. Dat viel zeker niet tegen, lees snel mijn bevindingen over mijn nieuwe weapon of choice!

  [ lees verder ]