Wedstrijdverslag Mêda 100 World Series marathon

IJzer moet je smeden als het heet is, dus 7 dagen na een succesvol verlopen BeMC stond ik aan de start van de Mêda 100 World Series marathon in het gelijknamige plaatsje in het noorden van Portugal. Op woensdagochtend vroeg stapte ik met mijn coach in het vliegtuig richting het zuiden om daar een paar dagen voor aanvang van de race nog wat te trainen maar vooral ook bij te komen van een nogal heftige driedaagse.

Het begin van de week verliep trainingstechnisch eigenlijk prima, maar de dagen voor de race in Portugal gingen erg moeizaam. Ik had m’n lijf tot het uiterste gepusht in de Ardennen en moest dat duidelijk bekopen, mede door een lange reisdag op woensdag. De spierschade zat op vrijdag nog heel diep, maar een massage bracht eindelijk wat verlichting. Bovendien werden we bij ons verblijf, een Agroturismo op een kwartier van de startplaats, tot in de puntjes gepamperd. Het lekkerste eten, de beste wijn van eigen druiven en een prachtig appartement: het ontbrak ons aan niets. Toen ik me zaterdag eindelijk wat beter voelde begon het vertrouwen voor de race te komen, en begon ik stiekem te denken aan een overwinning.

Foto: het was goed toeven op de Agroturismo waar we verbleven

Winst in een World Series marathon stond rood omcirkeld op mijn lijstje met doelen voor dit seizoen. In de laatste training op zaterdag voelde ik duidelijk dat ik sterker was geworden van drie dagen afzien in de Ardennen en haalde ik mooie wattages bij wat korte testintervalletjes.

Foto: een van de vele uitzichtpunten die ik tijdens trainingen tegenkwam

Zondag werd ik toch weer wat minder scherp wakker, een kleine tegenvaller. Na een warming up met een rustige opbouw richting wat intensiever werk voelde ik me er echter klaar voor. Vanuit het plaatsje Mêda gingen we over een lange hoofdstraat richting de eerste trails en er waren direct wat sterke Portugezen die er geen gras over lieten groeien. Ik moest duidelijk op gang komen en moest een paar keer flink op de tanden bijten.

Foto: start op de brede hoofdstraat

De beginfase van de race was snel en voerde ons over brede paden stapsgewijs verder naar beneden, omdat Mêda het hoogste punt van de race was. De eerste 20km had ik het serieus zwaar, het ging er chaotisch aan toe en in een spervuur van aanvallen op de talloze korte klimmetjes moest ik de voorste mannen laten gaan.

Ik kreeg er mentaal wel even een knauw van, het was niet dat ik had verwacht even gemakkelijk voorin mee te fietsen maar zo vroeg in de race verstek moeten laten gaan stond niet op de planning. Gelukkig bleven de verschillen beperkt, de kopgroep bleef binnen schootsafstand en ik begon langzaam mijn ritme te vinden. Vlak na de eerste post, met ongeveer 25km in de benen, maakten zij een navigatiefout die mij goed uit kwam. Door de fout sloot ik weer aan en kon ik even mijn rust pakken, terwijl ik wachtte tot de kopgroep hergroepeerde. Aanvallen op zo’n chaotisch moment vind ik namelijk uit den boze.

Foto: direct al alles op een lint in de beginfase

Het ging nu echt een stuk beter en ik hield makkelijk aansluiting met de voorste mannen. We daalden tussen km 30 en 45 langs wijngaarden en olijfbomen af naar het laagste punt op het parcours, ik keek de kat wat uit de boom en stond versteld van de risico’s die een aantal van de voorste heren namen. Ze vlogen bij bosjes uit de bochten of probeerden op de meest onmogelijke punten in te halen. Daarbij brachten ze mij ook nog eens in gevaar, omdat een aantal coureurs het duidelijk niet onder controle had.

Bij een van de steilste afdalingen in het parcours, door een wijngaard, reden we tot onze velgen door een laag stof dat zo fijn was als poedersuiker. Ik reed derde en zag helemaal niks (en dan overdrijf ik niet) dus ik nam gepaste afstand maar liet het gat niet groter worden. Dat ging mijn achterligger kennelijk niet hard genoeg, dus die haalde in over een veel slechter spoor naast mij. Hij had het duidelijk niet onder controle en won niks met die actie, dus ik kon wat gescheld niet onderdrukken omdat ik het al zag gebeuren dat-ie mij als menselijk stootkussen ging gebruiken in de bocht die eraan kwam. Ik liet hem ertussen, maar haalde hem vervolgens ook lachend weer in toen hij weer een bocht later tussen de druiven stond geparkeerd omdat het toch te hard ging. En dat was slechts een van de vele kamikaze acties die ik heb mogen aanschouwen tijdens de race.

Na een kilometer of 50, op het laagste punt, volgde een hele steile klim van 200 hoogtemeters naar een plateau op een heuvelrug. Daar bleven we lang hangen voor een snelle fase in de race van een kilometer of 20. Als laaglander schoot ik direct in de waaiermodus, maar daar hadden mijn Portugese medevluchters duidelijk geen queso van gegeten. Het duurde even voor er een soepele samenwerking op poten stond, maar buiten een paar haperingen om raffelden we dit stuk van het parcours in gezwind tempo af.

Foto: op de achtergrond de vele wijngaarden die we passeerden

Zo zoetjes aan begon er wat kleur aan te komen bij de mannen die in de beginfase aanval na aanval plaatsten. Mooi om te zien, want bij mij waren de laatste BeMC roetbrokken net uit de turbo geblazen en kwam de diesel proestend tot leven. Dat was mede dankzij de 3 Torq gels en 2,5 liter dorstlesser die ik al achter de kiezen had na even ruim 2 uur koers. De tank moest zo vol mogelijk blijven voor de finale aangezien ik al niet 100% was en dus hield ik me strak aan mijn voedingsstrategie van 90g koolhydraten per uur.

We moesten wel weer flink wat hoogte winnen richting de finish en onder de inspanningen van Andrew Henriques dunde het groepje uit van 6 naar 3 man voor de laatste 25km, waarbij ik in de voorste helft kwam te zitten. Hij bleef stug doorduwen en ik vond het helemaal prima, vanuit mijn positie kon ik controlerend koersen en gaf ik geen trap te veel.

Helaas wist ik niet echt goed wat er nog ging komen ondanks dat ik het hoogteprofiel voor de race nog uitgebreid had bestudeerd. Andrew had er gelukkig een op zijn stuur geplakt en als ik schuin achter hem reed kon ik mooi spieken om te zien wat er nog kwam. Met nog 15km voor de boeg stond ons nog een lange klim te wachten, met een paar korte knikjes tussendoor voor we begonnen aan de laatste beklimming richting de finish.

Ik kwam de slotfase ongeschonden door, wat geen sinecure was met alle scherpe brokken kwarts en leisteen die op het parcours lagen. Ook mijn concurrenten namen duidelijk minder risico dan in de beginfase en dat vond ik geen enkel probleem.

Foto: bijtanken in een van de posten

De laatste kilometers vlogen voorbij, maar echt vertrouwen in een overwinning kreeg ik nog niet. De derde man uit onze groep, oud wegprof Bruno Sancho, had het duidelijk zwaar maar Andrew leek nog erg sterk en ik wist alleen hoe de laatste 500 meter van het parcours liepen, doordat ik door de vermoeidheid niet aan een verkenning van de finale toe was gekomen.

Ik besloot het aan te laten komen op de laatste kilometer en in aanloop naar dat punt leek ik wat overwicht te krijgen op de klimmen. Toch durfde ik, uit angst voor het gebrek aan kennis van de finale, geen aanval te plaatsen. Met 500 meter te gaan kwamen we op de verharding en reed ik op kop. Er volgde nog een korte steile knik, voor de laatste vlakke meters naar de streep.

De vork en demper gingen volledig op de lock en ik schakelde een tandje bij. Aan de voet van de laatste knik zette ik vol aan en mijn concullega’s knakten direct. Ze lieten de kop hangen, wat mij de gelegenheid gaf m’n Matong snelpak nog even dicht te ritsen en deze mijlpaal met een paar diepe teugen adem en wat kippenvel goed in me op te nemen.

Dat klinkt nogal melodramatisch, maar met inmiddels drie tweede plaatsen in World Series races op mijn palmares had ik een overwinning als een van de belangrijkste doelen dit jaar gesteld. In aanloop naar het seizoen heb ik er vaak genoeg van gedroomd en dat dat nu lukt is een ontzettend fijn gevoel en een duidelijk teken dat ik progressie blijf boeken. Bovendien verricht ik hiermee belangrijke zaken voor de world ranking, waar ik voor deze race derde in stond. De eerste fase van het seizoen is meer dan geslaagd!