Wedstrijdverslag Belgian Mountainbike Challenge

Slechts 2 weken na de Roc d’Ardenne World Series was ik alweer terug in de Ardennen voor de volgende race: de driedaagse Belgian Mountainbike Challenge die vanuit het plaatsje La Roche en Ardenne werd verreden. Een nog relatief jong evenement dat de laatste jaren steeds beruchter is geworden, door het sterke deelnemersveld maar ook zeker niet in de laatste plaats de extreem zware ritten. Ik had hem nog niet eerder tot een goed eind gebracht en wilde me graag revancheren voor de DNF die nog achter mijn naam stond uit 2016.

Alle marathons in de Ardennen (en dat zijn er nogal wat) kenmerken zich door het eindeloze explosieve stijgen en dalen. Veel meer dan 2-300 hoogtemeters per klim worden er vaak niet overwonnen maar de stijgingspercentages zitten altijd ruimschoots in de dubbele nummers. Altijd snokken dus, en als je in de afdaling net bent bijgekomen van de ene klim wacht de volgende alweer op je.

Het menu zag er als volgt uit: het voorgerecht op vrijdag was een rit van 79km en 2500 hoogtemeters. Als hoofdgerecht op zaterdag een rit van 101km en 3050 hoogtemeters, die dan ook terecht de koninginnenrit mag heten. Het toetje beloofde ook nog een flinke hap te worden, met 69km en 2350hm. In de laatste etappe stonden ons, gemiddeld genomen, per kilometer dus de meeste klim-meters te wachten. Dat getal is meestal een aardige indicator voor de zwaarte van de rit.

In de Roc had ik voor mezelf al flink wat vertrouwen getankt en laten zien dat ik in dit terrein voorin mee kan doen. Dat was ook wel nodig met het deelnemersveld dat aan de start stond. Ondanks het feit dat Mathieu van der Poel, de gedoodverfde favoriet, zich op het laatste moment terugtrok stonden er genoeg anderen klaar om het stokje over te nemen.

Rit 1 – 79km/2500hm
Op vrijdag vertrok de eerste rit vanuit het centrum van La Roche. De startklim daar doet in stijgingspercentage weinig onder voor die in de Roc en loopt zelfs nog wat langer door. Het zou dus binnen no time duidelijk zijn hoe de kaarten geschud waren. Ik startte wat behouden en handhaafde me de eerste paar honderd meter bij de eerste 15 om het gevoel af te tasten. Dat ging erg gemakkelijk, ik pakte er een tandje bij en schoof naar voor in het peloton. Søren Nissen verrichte het kopwerk en reed als eerste de trail op waar de klim langzaam wat afvlakte.

Foto: een van de vele ontsnappingspogingen

Ik positioneerde me bij de eerste 5 en al snel werd duidelijk dat wij de sterksten waren op de eerste dag. Samen met Nissen, Wout Alleman, Frans Claes en Wietse Bosmans reden we op de volgende klimmen telkens mondjesmaat weg. Op de snellere stukken werd alleen niet echt koers gemaakt en ik besloot me ook koest te houden. Daardoor kwamen de groepen van achteren telkens terug, dat gaf de race een nogal nerveus karakter. Het positioneren bleef tot aan de finale belangrijk.

In de laatste 10km nam ik met Frans Claes het voortouw en deze aanval hield dan eindelijk stand. Op een lastige trail die ons naar de voet van een van de laatste klimmen bracht bouwden we onze voorsprong uit. Dat ging er allemaal nogal hectisch aan toe, want het bosperceel waar het pad doorheen ging was volledig omgeploegd door de bosbouwers. Overal lagen bomen en met name het laatste stuk was niet te fietsen. Om de haverklap waren we aan het klauteren over stapels boomstammen. Niet heel chill als je tegen kramp aan zit.

Foto: op avontuur met Claes in de laatste 10km

Op het volgende snelle stuk durfde ik even achterom te kijken en we hadden een seconde of 15-20. Op de laatste extreem steile klim reed Claes een stukje bij me vandaan, omdat hij wat beter kan klimmen. Nissen wist de sprong nog te maken en kwam werkelijk waar als een straaljager voorbij, ik wist ternauwernood te voorkomen dat mijn moraal wegwaaide door het snelheidsverschil. De kramp was nu echt heel dichtbij en ik moest al heel raar op mijn fiets gaan zitten om niet stil te vallen. Laurens Sweeck sloot nog aan, maar ik wist me te verlossen van de pijn en vond weer ritme op de volgende klim. Bovenop schoof ik weer bij Claes aan in het wiel maar Nissen was inmiddels gevlogen.

De laatste kilometers waren opnieuw snel met een vlakke aanloop voor een lange afdaling naar de finish, en Claes leek al snel het gezamenlijk belang door te hebben. Het zou sowieso een sprint worden, dus we zetten de schouders eronder om de concurrentie zo ver mogelijk op achterstand te zetten en het verlies op Nissen, die buiten zicht was, te beperken.

Tussen de kopbeurten door probeerde ik de benen wat los te schudden en me op te laden voor de sprint. Ik zorgde dat mijn laatste kopbeurt gunstig uit kwam, zodat ik vanuit het wiel de sprint kon aantrekken. Door een laatste chicane, die ik niet had gezien, voor de finish mislukte m’n plan nog bijna maar met een laatste burst wist ik de 2e plaats binnen te halen. Een droomstart, zeker omdat ik maar een minuut verloor op Nissen en de gaten achter ons aanzienlijk groter waren. Alles was nog mogelijk!

Foto: een korte jump was genoeg voor de 2e plek

Veel tijd om te genieten van de tweede plaats was er niet, alle spullen moesten zo snel mogelijk weer klaargemaakt worden voor de tweede rit en het lijf weer zo goed mogelijk opgeladen. De massageservice die ik geboekt had bij het hotel van de organisatie en het prima eten bij de finish hielpen daar in ieder geval al flink bij.

Waardes:
Tijd: 3:43:12
Snelheid (gem/max): 22,9 / 62,4 km/u
Hartslag (gem/max): 166 /185 bpm
Vermogen (gem/normalized/max): 309/380/1307W

Rit 2 – 101km/3050hm
Hoewel ik mezelf zo goed als leeg had gereden in de eerste rit stond ik toch verrassend fris aan de start. Er was even een pijnlijke warming up voor nodig maar omdat we iedere dag opgewacht zouden worden door een startklim was er geen tijd om even rustig op gang te komen.

In de koninginnenrit was het zaak om vanaf het begin mee te zitten. Dat is een beetje een open deur, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. De eerste 15km was lastig met flink wat hoogteverschil, waarna er een snel stuk van ongeveer 25km volgde. Als je dan net achter de voorste groep bungelt of een groep te ver naar achter zit kan terugkomen nagenoeg onmogelijk zijn.

De eerste kilometers waren lastig, helemaal toen we in de beginfase een verkeerde afslag namen. Er was een pijl omgedraaid en in de chaos die ontstond doordat onze groep moest omdraaien en er vanachter een heel koppel terugkwam werd er aangevallen door een aantal heren. Een nogal stijlloze actie en ik raakte vol met Nissen in de achtervolging om het gat weer dicht te rijden. 

Gelukkig kwamen we weer terug, mede doordat er weer sprake was gejojo zoals in de eerste rit. Niemand wilde energie verspillen op de snelle stukken, en ondanks een verwoede poging van Joris Massaer en ondergetekende om de groep vlot te trekken viel het vaak stil. Zo wisselde grootte van de groep telkens van 5 op de klimmen naar soms wel 15-20 man op de open schotterpaden.

Foto: eens even aan de boom rammelen met Massaer (of heet ie nou Motard?)

Na 50km vond Christoph Soukup het welletjes en begon hij op kop te hengsten. Met name op de steile klimmen hing ik er af en toe als een vlieger achter, maar getuige de vertrokken gezichten van alle anderen was ik niet de enige die het zwaar had. Dat bood een beetje mentale houvast, en dat had ik ook wel nodig. De steile klimmen, sommigen van 25% of meer, volgden elkaar in onnavolgbaar tempo op. Ik stond een paar keer op het punt om te lossen, maar beet me vast en kon tot 20km voor de streep aanklampen. Nissen en Soukup waren gevlogen, Claes volgde en ik zat daarachter op positie 4-5 met Bas Peters.

Op een lastige technische passage schoot ik even flink in de stress toen een van de sluitingen van mijn schoen afbrak na een aanvaring met een steen. M’n schoen zat alleen nog aan de voorvoet vast, maar door de onderste sluiting bijna pijnlijk strak aan te draaien bleef hij net aan zitten. Wel moest ik er nog mee door de Ourthe waden en dat baarde me nog enigszins zorgen, als ik m’n schoen daar zou verliezen was het over en uit.

Wonderwel kwam ik ongeschonden door de rivier, eens te meer het bewijs dat goed materiaal een enom verschil kan maken. De finale was geopend en er leek nog veel mogelijk. Nissen en Soukup waren nog in zicht maar buiten schot, Claes daarentegen lag voor het oprapen.

Foto: op een drafje door de Ourthe, op jacht naar Claes

Daar had ik een eeuwigheid voor nodig. Peters kon me, ook na herhaaldelijk aandringen, echt niet helpen want die had het eind in de bek en bij mij was het mooie er ook wel vanaf. Het duurde dus wel 3 klimmen voordat we het verschil eindelijk beslecht hadden, maar vanaf dat moment begon ik er weer vertrouwen in te krijgen. Bij het passeren van de laatste post op 89km pakte ik nog even een gel en de bidon met Torq Vanilla Pod dorstlesser en Watermelon Hypotonic mineralensupplement dronk ik binnen 100 meter leeg. Die zakten direct in mijn benen, ik begon me weer wat frisser te voelen en kon gaan denken aan de finale.

In de finale zat nog een pittige klim, die ik gelukkig overleefde. Tot aan de top van de laatste afdaling werd er aardig samengewerkt. Ik reed op kop en trok ons treintje richting de finish. De mannen zaten duidelijk te wachten, maar ik wist dat ik de betere sprint in de benen had. Ik besloot van kop af aan te gaan en gaf vlak voor de paar laatste bochten nog een trap extra. Op het laatste rechte eind ging ik vol aan en wist ik ze uit het wiel te sprinten. Wederom podium, en een paar extra seconden reserve op Frans Claes. Dat ging lekker zo!

Na de rit was ik wel echt helemaal afgedraaid. Ik kreeg de bovenkant van m’n snelpak niet eens van m’n lijf en had echt overal kramp. Om me op te laden voor de laatste rit at ik zo’n beetje alles wat ik tegen kwam, dus ook de zak drop van de masseurs kwam er niet ongeschonden vanaf.

Waardes:
Tijd: 4:25:51
Snelheid (gem/max): 22,5 / 63,8 km/u
Hartslag (gem/max): 152 (173)
Vermogen (gem/normalized/max): 300/375/1157W

Rit 3: 69km/2350hm
Bij ons thuis zeggen we altijd: bewaar het lekkerste voor het lest. Bij de BeMC hadden ze denk ik meegeluisterd, want waar zaterdag de nadruk op de afstand lag was het nu het klimmen wat de boventoon voerde. Deze ronde had ik al wel verkend, en een flink deel van de klimmen liep gelukkig wat beter dan de voorgaande dagen.

Om de rit nog wat uitdagender te maken opende een uur voor de start de hemel en het bleef niet bij een buitje tegen het stuiven. Gelukkig kan ik met die omstandigheden goed uit de voeten, maar er waren anderen die er duidelijk meer tegenop zagen. Het beloofde in ieder geval een spannende dag voor het klassement te worden, ik stond slechts 19 seconden achter op de 2e plaats (Soukup) en 4 seconden voor op de 4e stek (Claes). Het plan was dus vooral consolideren, een mooie daguitslag zou alleen maar een bonus zijn.

Foto: door de regen en de spray al na een paar 100 meter door en door nat

Alsof het de normaalste zaak van de wereld is stond ons vandaag ook weer een serieuze startklim te wachten, van alles bij elkaar een kilometer of 6. Ik hoefde in ieder geval niet bang te zijn dat ik het koud zou krijgen, ondanks al het water dat ik van de grond over me heen kreeg.

Het was Nissen die de kar trok en duidelijk het sterkste oogde. Hij sloeg dan ook al snel een gaatje, terwijl ik alleen maar met lede ogen toe kon zien. Gelukkig hadden mijn directe concurrenten voor de 2e plaats het ook zwaar. Soukup reed al op een gaatje en Claes had het bij mij in de groep ook niet heel gemakkelijk.

Het parcours was binnen een uur voor de start veranderd in een modderpoel en het werd steeds lastiger om goed te zien door m’n bril. Al die modder in je ogen is geen pretje, maar er zat niets anders op dan hem af te doen.

Richting het eind van de eerste van tweede rondes reed ik samen met Roel Verhoeven, Frans Claes en Wietse Bosmans. Na 23km doemde de Muur van Borzée op en van ons gezelschap was ik de enigste die fietsend boven kwam. Met een gemiddeld stijgingspercentage van ruim 23% over 200 meter echt een pukkel van een klim.

Foto: gefocust op de top van de Muur van Borzée

Bovenop hadden we Nissen wel weer binnen schootsafstand en wisten we het gat te sluiten. Ik zat er redelijk fris bij in de groep en kon het tempo goed bijbenen. Dat maakte het extra zuur dat ik na 40km lek reed, door mijn eigen fout. Ik zag zo weinig in een afdaling door alle troep in mijn ogen dat ik een bocht te scherp aan sneed en een steen schampte die onder de bladeren lag. M’n band had geen kans en er zat een fikse snee in, die ik maar net aan kon pluggen.

Gelukkig was ik nog door niemand gepasseerd tijdens mijn reparatie actie. Wel had ik behoorlijk wat stress van de 29km die ik nog alleen moest afleggen naar de streep. Ik zette het doemscenario van een 4e plek in het klassement snel uit mijn hoofd want er zat maar een ding op: zo hard mogelijk trappen.

Ik haalde het onderste uit de kan en kon op een paar overzichtsstukken onderweg zien dat ik een aardige voorsprong had. Toch bleef ik doorduwen tot het eind, want bovenop de 2e passage van de Muur van Borzée zag ik ruim een minuut achter me nog weer twee man rijden waarvan er een verdacht veel op Soukup leek.

Gelukkig hield ik in de laatste kilometers stand en na een eigen controle op de finishlijn was het zeker: de derde plek in het klassement was veilig gesteld! Ook de 5e plaats in de daguitslag was, ondanks de problemen, niet slecht maar van ondergeschikt belang.

Foto: De secondes aftellen voor de derde plek in het klassement

Waardes:
Tijd: 3:11:51
Snelheid (gem/max): 21,6 / 61,7 km/h
Hartslag (gem/max): 149 / 165 bpm
Vermogen (gem/normalized/max): 326/384/1129W

Het is een ontzettende stap vooruit om drie dagen lang consistent op dit niveau mee te kunnen. Dit resultaat is eens te meer een dikke streep onder mijn ambities, en ik hoop mezelf er flink mee in de kijker te hebben gereden voor de toekomst. Ondertussen zit ik alweer een paar dagen in Portugal, waar de volgende marathon uit de World Series competitie staat te wachten. Aanstaande zondag mag ik los in Mêda tijdens de Mêda 100 marathon!