Wedstrijdverslag Berlicum

Aaaah, Berlicum. In mijn nieuwelingentijd was ik voor deze race, die altijd de opener van het nationale XCO seizoen is, meestal zenuwachtiger dan een groot kampioenschap nu. De organisatie kan altijd rekenen op een representatief startveld omdat iedereen elkaar na een winter trainen graag weer anderhalf uur lang het leven zuur wil maken. Dat was dit jaar niet anders dus het zou een pittige strijd worden.

Ik had besloten deze race op te nemen in een tweeweeks thuistrainingskamp, waarvan ik de eerste week net had afgewerkt. Het moest vooral een intensieve explosiviteits- en tempoprikkel zijn, want solo kan ik mezelf nooit vrijwillig zoveel pijn aan doen. Op zaterdag had ik nog een duurrit van 5 uur in de kou gedaan, dus ik hield me geen illusies voor en sprak vooraf met de coach af vooral een zo vlak en strak mogelijke race te rijden. Top 10 zou een mooie uitslag zijn.

Foto: opstellen op de eerste rij, beeld door Onno Reijnhout.

Om even na 15.00 viel het startschot en ik mocht van de eerste rij vertrekken. Na 300 meter kwamen we aan bij de eerste haarspeldbocht waar ik als derde op aan reed. Een paar mannen kwamen kamikazestijl onderdoor en buitenlangs, die ik bij het uitrijden van de bocht vakkundig weer kon passeren omdat ik veel meer snelheid vasthield op de beste lijn. Nog een klein recht stuk voor we de eerste trail op gingen, vanaf dat punt zou het lastig passeren zijn.

Als 4e ging ik de eerste trail op, Erik Groen trok de locomotief en voor mij zaten Jasper Ockeloen en Marc Bouwmeester nog. Op het eerste stuk lieten die echter al snel meters lopen en daar zat ik niet op te wachten. Ik liet een paar bochten vooraf wat ruimte ontstaan, zodat ik wat drive kon opbouwen in de kuipbochten om mezelf langs de mannen voor me te lanceren.

Met een flinke spurt en wat gooi- en smijtwerk in de volgende bochten sloot ik aan in het wiel bij Erik. Mooi om samen met een van mijn beste maten weer eens de leiding te nemen in een XCO-race. Het gezamenlijk belang was overduidelijk, we moesten onze voorsprong met gezwinde spoed uitbouwen.

Foto: hangend in de ene bocht al gefocust op de volgende, beeld door Frank Snip

Ik was na mijn escapades in de kou op zaterdag niet super rap uit de bochten. De focus lag voor mij dus vooral op efficiëntie, driekwart van de bochten in het rondje (en dat zijn er veel, check de screenshot van het parcours hieronder maar) zijn snelle (kuip)bochten waarbij je met de juiste remtechniek niet heel veel snelheid hoeft te verliezen. Dat vertaalt zich dan weer naar een minder explosieve aanzet bij het uitrijden van de bocht. Alles moet eigenlijk zo soepel mogelijk aan elkaar gelust worden.

Foto: het parcours van zondag, racedata kun je vinden op mijn Strava

Dat is een hele omslag ten opzichte van de marathons, waar alle obstakels zich in veel minder rap tempo opvolgen. Gelukkig was ik mijn XCO-streken nog niet helemaal verleerd en had ik de flow snel weer te pakken.

In de tweede ronde kon alleen Frank Beemer onze aanval nog beantwoorden en sloot hij aan vanuit het groepje achter ons, waar we inmiddels een seconde of 20-30 voorsprong op hadden. Beemer moest duidelijk even bijkomen, en ik reed met Erik inmiddels redelijk op reserve op de eerste 2 posities. Wij namen het kopwerk even voor ons, het rijdt ook veel fijner door de bochten als je verder naar voren zit.

Richting het einde van de derde ronde was Beemer ineens nog even pleite, maar wat er gebeurde was Erik en mij niet duidelijk. Hij reed er op een seconde of 10-15 achter en was er eigenlijk vrij snel weer bij. Dat spelde onheil, hij reed het gat wel heel makkelijk dicht en mijn benen begonnen inmiddels een beetje te zeuren.

Niet veel later vond hij het dan ook welletjes en gaf hij er een onwijze snok aan. Ik kon in het begin nog aardig volgen, maar had al snel moeite en begon foutjes te maken omdat het voor m’n ogen een beetje begon te draaien. Na een kwart ronde moest ik Erik laten passeren en zelf had ik even nodig om te herstellen.

Binnen een kilometer herpakte ik me op mijn eigen tempo en de schade leek nog enigszins beperkt. De twee vluchters reden een seconde of 10-15 voor me, wellicht kon ik dit met wat ouderwets gebrommer nog rechtbreien.

2,5 ronde lang probeerde ik dat, maar waar ik tijd goedmaakte op de snelle stukken kwam ik op het constante aanzetten te kort en verloor ik diezelfde winst weer. Pas in de laatste ronde werd het verschil aanzienlijk groter door de laatste tempoversnelling van de mannen voor me, dus dat was goed om te zien. Een mooie afsluiter van een hele pittige trainingsweek in de Hollandse kou, deze week ronde 2!