Wedstrijdverslag Rothaus Bike Giro

Na een succesvolle race in de Trans Schwarzwald afgelopen jaar stond de opvolger van deze race, de Rothaus Bike Giro, ook dit seizoen op de planning. Inhoudelijk was de race flink veranderd, met dit jaar vier dagen een etappe minder lang en de ritten een stuk korter. Geen van de etappes was nog langer dan 75km, vorig jaar zaten er 2 ritten van boven de 100km tussen en dat zijn vaak de ritten die mij het beste liggen. Behoorlijk grote verschillen dus, het zag er vooraf al naar uit dat het snelle en heftige races gingen worden. Ik voelde me in ieder geval erg goed na de vertrouwensboost van Zweden en Noorwegen en had er zin in.

Etappe 1: 15.5km – 310hm
De race ving aan met een tijdrit op donderdag. De ronde van 18km hadden we woensdag al verkend, buiten een paar korte trails met veel stenen en gladde wortels was het vooral fysiek lastig met een paar niet al te steile maar wel lange klimmen en verder veel snelle brede schotterpaden. Op mijn lijf geschreven dus en ik had er na een stevige warming up een goed gevoel over. Wel besloot ik geen onnodige risico's te nemen om het materiaal te sparen. De dagen ervoor had het non stop geregend, de omstandigheden waren daardoor erbarmelijk en de tijdrit werd daardoor ook een stuk ingekort naar 15km.
Ik kon direct goed tempo maken en kwam moeiteloos over de trails met m'n full suspension, ik twijfelde even over de fietskeuze vooraf maar had daar direct geen spijt meer van. Alle regen had de wortels en stenen extreem glad gemaakt dus ik reed zo recht mogelijke lijnen om uitglijders te voorkomen. Op de finish zette ik de snelste tijd tot dan toe, maar na mij moest nog 90 man finishen. Uiteindelijk pakte ik de 22e plek, slechts 35 seconden buiten de top 10. Een goed beginpunt om de volgende drie dagen mee door te komen.

Foto: tanden op elkaar in de tijdrit

Etappe 2: 65.4km - 1450hm
Op de 2e dag stond een loeisnelle rit van 65km te wachten. M’n 1500 meter kuchje van de tijdrit was gelukkig afgezakt en ik reed gemakkelijk mee bij de eerste 10. Dat moest ook wel, het tempo lag echt gigantisch hoog en de groep was erg groot. In de eerste post na 20km waren we nog steeds met 40 man, zulke kleine verschillen duiden er altijd op dat het niveau ook in de breedte hoog is. In de post moest ik flink in de ankers om mijn bidon te kunnen pakken en reed daardoor ineens achterin. Er was geen tijd meer om naar voren te rijden voordat we een kilometer later bij een fietssluis aankwamen waar de groep slechts druppelsgewijs doorheen kon.

Ik zat veel te ver naar achteren en zag dat de koers hier voor een groot deel al beslist ging worden. Na een minuut stilstaan kon ik eindelijk weer door en direct kregen we een supergladde en modderige trail voorgeschoteld. Inhalen ging haast niet en tot overmaat van ramp ging ik hard tegen de grond bij het verlaten van de singletrail. De brug waar we nog even vanaf moesten was gladder dan ijs en dat kwam me duur te staan. Lichamelijk was er weinig aan de hand, ik stapte snel weer op en zette direct de achtervolging in omdat ik de kopgroep nog zag rijden.

Foto: op kop op de trails

Al snel voelde ik dat er iets niet pluis was met mijn schoen of pedaal, ik zat helemaal niet meer vast met m'n linkervoet. Ik klikte even uit, voelde aan het plaatje onder m'n schoen maar die leek nog vast te zitten. Ik moest snel weer doortrappen om de aansluiting niet te verliezen en kon dus niet goed voelen maar er leek weinig aan de hand. Op een wat vlakker stuk iets later voelde ik nog eens en het plaatje waarmee ik normaliter vast zit in het pedaal zat dus toch los. Even twijfelde ik: gokken en doorrijden met de kans de boutjes te verliezen (als er toch al niet een uit was) en de race misschien niet uitrijden of stoppen en de boel inspecteren.

Ik frummelde m'n multitool uit de achterzak van m'n snelpak en koos voor het laatste. Toen ik m'n schoen uit had zag ik dat beide boutjes er nog in zaten dus ik draaide alles zo snel mogelijk vast. Anderhalve minuut en 20 plekken verder naar achter zat ik weer op de fiets. Ik kon aansluiten bij een groepje en toen ik m'n ritme weer te pakken had voelde ik dat ik te sterk was voor deze mannen. Ik raapte m'n krachten bij elkaar en maakte een jump op de volgende klim waarna ik tien minuten moest achtervolgen op het groepje van m'n broertje. Met een laatste sprint heuvelop zat ik erbij en ik school me even op in de groep om de lactaatniveau's iets te laten dalen. Ik hoopte nog wat krachten bij elkaar te rapen voor een volgende jump maar de verschillen waren te groot. Met dit groepje reed ik de etappe uit en uiteindelijk pakte ik de 22e plaats. Er had veel meer in gezeten maar ik had de schade in ieder geval weten te beperken.

Foto: voldaan over de finish

Etappe 3: 76.6km – 2340hm
De 3e rit was de eerste etappe die uit het andere koersdorp Feldberg startte. Dat is het hoogst gelegen dorp in het Zwarte Woud, dus er zat weinig anders op dan al snel te beginnen met een afdaling. Dat was net als de tweede dag een linke onderneming, het had wederom hard geregend en het zicht werd belemmerd door de mist. Waar het afdaalklassement in de Giro d'Italia werd afgeschaft werd hij in deze race stilzwijgend toegevoegd;)

Foto: groot peloton in de startafdaling

Ik schaarde me bij de voorste tien mannen en de afdaling lag er verrassend goed bij. De groep bleef wederom erg groot, fysiek kon er nog geen verschil gemaakt worden en de voorste 40 man konden allemaal hard dalen. Het was dus wachten tot er mannen gingen sneuvelen op de eerste klimmen. De groep brak al snel in 2 en ik zat bij de voorste helft, eigenlijk nog wonderbaarlijk fris. Eigenlijk was ik wat te voorzichtig en bleef ik teveel achterin de groep hangen, denkende dat ik de eerst volgende was die zou sneuvelen. Na 2 keer wat gaatjes dicht te hebben moeten rijden ging ik verder voorin de groep rijden.

We waren inmiddels halverwege de etappe en er stonden ons 2 lange en steile klimmen te wachten. Fabian Giger kwam nog even naast me rijden en zei dat hij onder de indruk was dat ik er nog bij zat, dat gaf een aardige moraalboost. Met moraal alleen blijf je helaas niet bij de kopgroep, en daar werd ik even op pijnlijke wijze aan herinnerd. Het tempo werd nu echt te hoog en ik moest de groep maar net laten gaan. Kilometers lang zag ik ze vlak voor me rijden. Op de prachtige en door de regen verraderlijke singletrack afdalingen kwam ik weer wat dichterbij maar heuvelop had ik niet de reserves om het verschil te beslechten.

Foto: smerige omstandigheden in de derde rit

Samen met een Tsjech kon ik in de volgende kilometers wat beulswerk verrichten voor we aan de voet van de laatste klim Julian Schelb terughaalden. De leider in het klassement had materiaalpech gehad en de Tsjech kon bij hem volgen maar ik moest passen.
De laatste klim moest ik tot vlak onder de top alleen rijden voor ik de Oostenrijkse Luca Schwarzbauer eindelijk terughaalde. Op het laatste deel over de skibrug moest hij eindelijk passen en kon ik de 18e plaats claimen.

Etappe 4: 54.6km – 1660hm
In de laatste etappe hoopte ik me te revancheren van de 2e rit. Het parcours was volgens het hoogteprofiel weer wat sneller en dat zou me dus beter moeten liggen dan de koninginnenrit van de dag ervoor. De afdronk van de dag ervoor was nogal wrang, want de warming up voor de etappe werd een pijnlijke exercitie. Het duurde een goede 20 minuten voor ik er doorheen was en de spanning eindelijk een beetje van de benen raakte.

Een goede warming up was noodzaak want de startklim was behoorlijk pittig. Ruim honderd hoogtemeters vanaf het moment dat de motard de koers vrijgaf en die werden vrijwel volledig staand met het gaspedaal op de vloer afgelegd. Mijn benen raakten in shock en ik kon echt maar net bij de kopgroep blijven. Gelukkig kon ik de pijn er even uit schudden in de volgende afdaling waar we 350 meter afzakten.

Op de volgende klim ging het definitief te hard voor me en ik was gelukkig niet de enige die knakte. We bleven opnieuw vlak achter de kopgroep van 15 man hangen en op de eerstvolgende trail reden we het gat weer dicht. Na een wat minder steil stuk zette de klim door naar het hoogste punt van 1400hm. Tot 200 meter onder de top bleef ons groepje bij elkaar. Op dat punt passeerden we de skibrug voor de eerste keer die dag en daarna volgde een modderige trail met veel wortels en stenen.

Foto: gladde en verraderlijke obstakels

Technisch was ik wat beter dan de mannen uit mijn groepje maar passeren was lastig. Op een stuk met meerdere sporen nam ik het voortouw zodat ik niet meer af hoefde te stappen, funest voor het ritme. Op de top bleef ik met een Duitser over, de Tsjech had verstek laten gaan.

Een paar erg mooie trails voerden ons naar het laagste punt van de dag, vanwaar we zouden beginnen aan de laatste 700hm richting de finish. Vlak voor de verzorging op het laatste punt lagen nog een paar erg ruige stukken zonder gebaande paden. Ik hoorde ineens mijn voorwiel sissen en toen was er al aardig wat lucht uit. De post was gelukkig nog maar een kilometer verder dus ik besloot door te rijden en daar een wiel te wisselen.

Ik reed rustig door de verzorging maar zag niemand staan, shit. Pas helemaal aan het eind zag ik de verzorger van Olympia Cicli staan, aan wie mijn ouders gelukkig een bidon hadden gegeven. Dat was echter mijn laatste zorg, ik had gerekend op een wielwissel. BiJ nadere inspectie zag ik dat het lek al was gedicht door de antilekvloeistof. Met een CO2 patroon schoot ik de band weer vol en na een minuutje was ik weer op weg.

Foto: gas erop in de laatste kilometers

De verschillen waren alleen nog steeds erg klein en ik was door 7 of 8 man ingehaald. Dat kon ik gelukkig snel vergeten want ongemerkt had ik in de verzorging ook een nieuw stel benen gekregen. Al snel haalde ik de eerste mannen weer in waarna ik met een van de mannen van Bulls kwam te rijden. Hij was niet te beroerd om ook wat werk te doen en zo schoven we nog een plekje op.

Het slot van de etappe was hetzelfde als de finale van het vorige jaar. Ik zag dat mijn kompaan af en toe begon te kraken en kon hem op de top de genadeklap geven. In de laatste afdaling voor de skibrug kwam hij alleen terug en nam hij tot overmaat van ramp iemand van Focus-Rapiro mee. Gelukkig voelde ik me nog fris en de jongen van Bulls moest heuvelop direct weer lossen. Op de skibrug deelde ik de laatste tik uit aan de jongen van Focus en zo wist ik de 21e plek in de daguitslag en 17e stek in het klassement veilig te stellen.

Er had overall nog wat meer in gezeten maar de etappes waren te kort en fel om kleine foutjes te herstellen. Ik neem in ieder geval weer een aardige lading UCI punten en een waardevolle wedstrijdprikkel mee naar huis!

Foto: afgekarnd over de streep op de laatste dag


 

LAATSTE NIEUWS

De nieuwe Schwalbe Racing Ralph/Racing Ray: Als een van de eersten mocht ik dit nieuwe dynamische duo onderwerpen aan een duurtest. Dat viel zeker niet tegen, lees snel mijn bevindingen over mijn nieuwe weapon of choice!

  [ lees verder ]