Wedstrijdverslag Hoek van Holland-Den Helder

De afgelopen weken stond het trainen op een wat lager pitje in het kader van rust. Tot vorig jaar deed ik in de herfst altijd een paar weken helemaal niets maar dat vind ik niet prettig meer. Met het uitzicht op Hoek van Holland-Den Helder was een beetje doortrainen ook geen verkeerd idee. In 2014 heb ik eens gepoogd een paar dagen na mijn rust ongetraind voorin mee te doen en dat bleek een voor mij helse editie van een toch al zware strandrace te worden.

Anyway, deze keer stond ik beduidend fitter aan de start. Hoe fit kon ik zelf ook niet inschatten, een echte wedstrijdinspanning was al een paar weken geleden en omdat deze wedstrijd de opener van de KNWU competitie is zouden er genoeg mannen vlijmscherp en in vorm aan de start staan.

Het format voor de race was hetzelfde als in 2016, op het stuk IJmuiden-Wijk aan Zee zou de tijd maximaal een uur stilgezet worden. De steeds lastiger wordende vergunningaanvragen bij gemeentes zijn daar debet aan en dus kon dit stuk openbare weg niet in de wedstrijd opgenomen worden. Dat is dan ook de reden dat de 25e jubileumeditie van dit jaar de laatste zou zijn. Zonde, maar begrijpelijk dat het voor een vrijwilligersorganisatie in het huidige landschap van regels erg lastig is geworden.

Om 8 uur ’s ochtends viel het startschot en konden we los voor de 135km zij- en tegenwind die ons te wachten stonden. Het werd direct een spervuur van aanvallen omdat iedereen wist dat het mogelijk was de wedstrijd te beslissen voor het halfweg punt bij IJmuiden. Vorig jaar wisten Ramses Bekkenk en ik samen de rest af te troeven en kwamen we met 2,5 minuut voorsprong over de eerste mat in IJmuiden. Die incasseerden we direct door te wachten op de eerstvolgende groep in het geneutraliseerde stuk, waarmee we die marge op alle renners om ons heen hadden.

Foto: de eerste aanvallen van de dag

Dit jaar zou dat lastiger worden, omdat veel mensen inmiddels wisten dat die tactiek succesvol kon zijn. Direct in de beginfase bleken de omstandigheden zwaar te worden, de wind was verraderlijk en veranderlijk uit voornamelijk noordwestelijke richting en het strand rolde gemiddeld genomen matig. Het wachten was op het eerste spannende punt: de Zandmotor, die al na 8km op het menu staat. Een stuk van een kilometer of 3 met voornamelijk mul zand. Het begin lag er dit jaar goed bij, de tweede helft was erg zwaar met niet alleen los maar ook zuigend zand.

Een eerste schifting leek te worden gemaakt en met een man of 20-30 reden we richting Scheveningen, waar we na een kilometer of 15 aan zouden komen. Ik besloot te kijken of ik daar een verschil kon forceren op de twee op- en afgangen en in de paar kilometer langs loodsen van de havens. Een eerste verschil kon ik snel maken en met een seconde of 10 voorsprong kwam ik op de stelconplaten te rijden. Achter me ontstond wat twijfel maar al snel maakten Jasper Ockeloen, Stijn Appel en Johnny Hoogerland de jump. Met z’n 4 voerden we het tempo op en reden we mondjesmaat verder weg in de haven.

Hoogerland nam telkens nogal onbehouwen over en ik maande hem om wat constanter te rijden en te sparen voor de strandopgang voor de Pier. We kregen maar een kans voor deze aanval en ik wilde dat het in een keer goed lukte met de mannen die ik nu mee had. Op de opgang ging ik op kop rijden en voerde ik het tempo op waarna we direct als een goed geoliede machine begonnen samen te werken. We reden hele stukken boven de 40 en bouwden de voorsprong rap uit tot een seconde of 40. Achter ons brak het helemaal, drie achtervolgers zaten ons op de hielen met daarachter de grotere groepen. Wie er precies achter ons aan zaten kon ik niet goed zien.

Hoogerland begon al vrij snel te muiten, in de overtuiging dat we ze nooit nog eens 45 kilometer af konden houden tot de eerste matten met zo’n marginale voorsprong. Op het strand gelden de wetten van het wegwielrennen echter niet en ik vertelde hem dat het vorig jaar ook zo lukte. Hij draaide snel bij en we hielden steady tempo. Ter hoogte van het baaitje bij Katwijk hadden we nog steeds 30-45 seconden. Het bleken Bram Rood, Ramses Bekkenk en Thijs Zonneveld te zijn die de jacht op ons hadden geopend.

Na Katwijk braken ze eindelijk en konden we ze binnen de kortste keren niet meer zien rijden. Het vertrouwen dat we het gingen halen was al snel op z’n sterkst met een voorsprong van zeker 2 minuten. Net zo snel als we de voorsprong uit hadden gebouwd verspeelden hem ter hoogte van Zandvoort. We reden vol een stuk drijfzand in, ik reed tot boven m’n velgen door de slappe drek en we bleven maar slingeren op zoek naar hardere stukken. Achter ons gniffelden de mannen in het vuistje, die konden precies zien waar ze niet heen moesten en zo verdween onze voorsprong als sneeuw voor de zon. Vijftien kilometer voor IJmuiden sloten onze achtervolgers aan en even voelde het als verspilde energie.

Foto: de grote groepen afhouden voor IJmuiden

De voorsprong op de grotere groepen was echter nog beduidend en dus zetten we door om in ieder geval met dit groepje van 7 een tijdswinst te verzekeren. Achter ons bleek er echter flink te worden georganiseerd en zo kwamen vlak voor IJmuiden de groepen nog erg dichtbij. Uiteindelijk reden we met kleine verschillen binnen ons eigen groepje met zo’n 30 seconden voorsprong over de mat.

Niet waar ik op had gehoopt maar toch mooi meegenomen. Ik voelde wel dat het een aanslag was geweest op mijn energievoorraad dus reed ik in de neutralisatie zo rustig mogelijk en at en dronk wat extra om zoveel mogelijk bij te komen. Er kwam een enorme groep aansluiten na het oversteken van de sluizen. Precies waar ik niet op zat te wachten, dit was weer een garantie op talloze aanvallen en veel nervositeit in de groep.

Foto: de benen strekken in IJmuiden

Ik besloot mijn zinnen te zetten op de lagune bij Camperduin en liet in de tussentijd de anderen het werk op knappen. Doordat de groep zo groot was (ong. 40 man) konden de grote ploegen het onderling lekker uitvechten en hield ik me uit de wind schuil. Sem Huitema reed nog een kilometer of 10 vooruit met iemand van Invicta wat voor mij des te meer reden was de benen stil te houden. Gaten op mede-renners van Beukers gaan we tenslotte niet dichtploffen.

Hetgeen waar ik op hoopte gebeurde, voor de lagune organiseerde de groep zich en werden Huitema en zijn medevluchter opgeraapt. Ik begaf me weer in de voorste gelederen  en bij het verlaten van de vloedlijn bouwde ik de turbodruk verder op. Richting het duin was het vliegwiel echt op snelheid en reed ik de rest uit het wiel in het mulle zand. Ockeloen nam over in de lagune en bij de volgende afgang richting de stelconplaten en de top van het duin gaf ik opnieuw gas en trok ik door. Klik hier voor een video die precies laat zien hoe de aanval zich ontvouwde.

Er ontstonden kleine verschillen en naar beneden richting de zee gaf ik opnieuw een trap bij. De lijn die ik had verkend werkte en ik pakte al snel wat meters op de mannen achter me. Een groep van een man of 15-20 kwam bij elkaar en brak al na een kilometer of 2. Ik zat aan de verkeerde kant van de breuk want mijn benen leken ineens op drilpuddingen na mijn alles of niets aanval. Het gebrek aan training van de afgelopen weken begon me op te breken en geen gel of slok energiedrank ging hier nog tegen helpen.

Het was nog 25 kilometer tot de finish en tot overmaat van ramp raakte de groep behoorlijk gedesorganiseerd. Er vielen om de haverklap gaten en ik was niet sterk genoeg meer om mee te bluffen. Er zat niets anders op dan telkens in de gaten te springen om de groep maar een beetje bij elkaar te houden. Op hangen en wurgen haalde ik eindelijk de laatste strandafgang van de dag. De kopgroep was nog in zicht maar buiten bereik dus het zou om de top 10 posities gaan voor onze groep.

De laatste afgang was ontzettend mul en tijdens het lopen werd ik helemaal licht in m’n hoofd. Ik was volledig naar m’n grootje en met het laatste beetje energie trok ik mezelf op gang voor de 2 kilometer over asfalt richting de finish. Er zat helemaal niks meer in de benen maar het was uiteindelijk genoeg om de 10e plek veilig te stellen. Ik baalde nog steeds dat de aanval was mislukt maar was gezien de voorbereidingen uiteindelijk tevreden met het resultaat. Ik vond het vooral mooi dat we op deze manier koers konden maken en dat ik volgende week behoorlijk wat sterker dan afgelopen jaar begin aan mijn voorbereidingen voor 2018!
 

LAATSTE NIEUWS

De nieuwe Schwalbe Racing Ralph/Racing Ray: Als een van de eersten mocht ik dit nieuwe dynamische duo onderwerpen aan een duurtest. Dat viel zeker niet tegen, lees snel mijn bevindingen over mijn nieuwe weapon of choice!

  [ lees verder ]