Wedstrijdverslag Algarve Bike Challenge

Begin maart direct afreizen naar Portugal voor de eerste wedstrijd: het mag geen straf heten. Nadat ik door MTB team Grinta-Bestrating.nl werd gevraagd om deze duorace samen met Marc de Maar te rijden besloot ik, na goed overleg met trainer en coach, mijn seizoensstart iets te vervroegen.

Hoewel ik me na een trainingskamp aan de Franse Rivièra goed voelde wist ik niet precies wat ik van de driedaagse Algarve Bike Challenge mocht verwachten. De eerste race van het jaar blijft altijd spannend, ook als je in trainingen al hebt gezien en gevoeld dat het de goede kant uit lijkt te gaan. Het helpt in ieder geval dat ik inmiddels flink wat ervaring heb, ieder jaar ben ik steeds minder nerveus ben voor de eerste race. Op het programma stonden een korte proloog als opener, met de dagen erna 90 en 75km met flink wat hoogtemeters. Het deelnemersveld bestond uit ongeveer 50 koppels in de herencategorie die meer dan 10 nationaliteiten vertegenwoordigden.

Zonsondergang voor de proloog

De proloog voerde ons door het centrum van Tavira over een 2200m lang volledig verhard parcours. Marc en ik hadden nog nooit eerder samen gereden dus we hielden de opties volledig open en zouden wel zien wie de leiding nam op het korte parcours. Toen het startschot viel was ik als beste uit de blokken en ik nam de kop tegen de startklim op. In de eerste afdaling was het stikdonker, maar gelukkig hadden we goed verkend en Marc volgde strak op mijn wiel.

Ik hield er een beetje rekening mee dat met Marc’s achtergrond als wegrenner explosiviteit waarschijnlijk niet zijn sterkste punt was. Op de steilste klim van het parcours, een procentje of 20 over 150 meter, trok ik even door zonder om te kijken maar bovenop zag ik Marc niet meer in het wiel zitten. Iets te hard van stapel gelopen dus, en ik hield even in. Eenmaal aangesloten in het wiel kon de gashendel weer open voor het vlakke slot met nog een paar kleine obstakels. Uiteindelijk verloren we 12 seconden op de winnaars (wereldkampioen XCE Daniël Federspiel met partner Gregor Raggl) en eindigden we 5 seconden van het podium op de 6e plek. Een prima begin van de wedstrijd en een teken dat het met de scherpte dik in orde was!

Na een onrustige nacht, onvermijdelijk met zo’n korte krachtsinspanning laat in de avond, stond de 2e etappe om 09.30 zaterdagochtend op de planning. Die planning werd vroeg in de ochtend al aangepast omdat er een weeralarm voor hevige regenval was afgegeven. Dat alarm was terecht, het water kwam met bakken uit de lucht en de straten stonden blank, ik vond het dus niet erg om 2 uurtjes later te starten. Het parcours was bovendien ingekort van 90 naar 70km doordat een paar river crossings onbegaanbaar waren.

Tijdens de warming up scheen de zon alweer en van de inspanning van de avond ervoor voelde ik niets meer, dat gaf vertrouwen. We mochten opstellen in het 2e vak voor de geneutraliseerde start over een brede asfaltweg. Het was dringen geblazen maar Marc en ik stonden ons mannetje (is dat strandracen toch nog ergens goed voor;) ), voordat we de singletrail op draaiden hadden we ons goed gepositioneerd en ik voelde me fris op de paar korte kuitenbijters die we al hadden gehad.

Achter ons vielen al snel de eerste gaten en ik leek gemakkelijk mee te kunnen met de voorste mannen. Na ongeveer 15 minuten koers sloeg het noodlot echter al toe, in een bocht waar ik blind moest vertrouwen op het wiel van de renner voor me klapte ik op een steen die opsprong. Het duurde geen dertig seconden voordat ik plat stond dankzij een stootlek.

Ik probeerde er een prop in te drukken maar dat lukte niet, dus ik scheurde een van de reservebinnenbanden van m’n frame. Die zat er vlot in en ik pakte het patroon erbij om de band vol te schieten met lucht. Het kopje leek echter helemaal verstopt te zitten waardoor de CO2 niet stroomde, ik m’n 2e patroon daar ook mee verpestte en veroordeeld was tot pompen. Marc was inmiddels gewaarschuwd en omgedraaid en net toen ik klaar was met pompen had hij me weer gevonden. In een duorace mag je niet meer dan een minuut uit elkaar de checkpoints passeren dus het was zaak om bij elkaar te blijven.

Het gaf nogal een lullig gevoel de kop direct zo te moeten laten gaan maar Marc bleef rustig en ik was er niet minder vastberaden om. Alle vogels waren door deze pauze van 7 minuten allang gevlogen maar we besloten er het beste van te maken. Al snel raapten we de eerste koppels alweer op en passeerden we het peloton dames.

Een glimlach kon er nog vanaf na de tweede etappe

De klimmen waren zonder uitzondering lang en steil, en daarmee bijzonder pijnlijk. Marc was een kilootje of 8 lichter dan ik en reed net iets makkelijker omhoog. Ik reed zeker drie kwartier lang iedere klim boven m’n omslagpunt en hoewel we flink terrein goed maakten schreeuwden m’n benen om genade. Met tegenzin trok ik bij Marc aan de rem, op dit tempo draaide ik mezelf volledig in de vernieling voor de finish.

Ik maande hem de klimmen wat constanter te rijden, het gros van de 2000 hoogtemeters zat in de eerste helft en in de snelle finale kon ik waarschijnlijk weer een tandje bijschakelen. Die tactiek legde ons geen windeieren, op de open stukken konden we inmiddels weer wat snelle mannen zien rijden. We kregen geen posities doorgegeven maar ik schatte dat in de 2e verzorgingspost, op tweederde van de rit, we ergens rond plaats 20 bungelden.

Dat begon wel zijn tol te eisen, er volgden een paar rivieroversteken die zelfs te voet lastig waren en mijn bovenbenen schoten beide aan de voor- en achterzijde in de kramp. Shit, we hadden nog 20 kilometer te gaan en dit beloofde niet veel goeds. Door even iets rustiger aan te doen wist ik het eruit te fietsen en we reden inmiddels tussen koppels die het ook allemaal erg zwaar hadden.

Op een paar wat lastigere trails nam ik het voortouw voor Marc om de beste lijnen te scouten. Hij volgde feilloos in mijn wiel en het gebrek aan kracht wat ik even had compenseerden we met sneller dalen. We reden weg bij o.a. Thom Bonder en Anne-Mark van der Vlag voordat we aan de snelle finale begonnen van het hoogste punt van de dag.

De afdaling voerde ons over haast alleen maar brede paden, ik kon de benen weer spinnen en de kramp verdween als sneeuw voor de zon al had ik het alsnog niet makkelijk. Al snel reden we hele stukken tussen de 50 en 70 aan het uur over los gravel. Een risico, maar de drie koppels voor ons kwamen steeds dichterbij en door strak bochtenwerk was het al snel erop en erover. Op de laatste klimmen van de dag was ik weer veroordeeld tot Marc’s wiel doordat ik wat te overmoedig werd en weer in de kramp schoot. Door goed te communiceren begeleidde hij onze tweemanstrein op een zo hoog mogelijk tempo naar de finish.

Op een van de laatste trails nam ik nog even de kop, maar ik zat zo naar de vaantjes dat we een afslag misten. De waakhonden die daar stonden waren niet misselijk voor ik het wist verdween m’n voorband in een hondenbek (dit is niet gelogen), die hem bijna lek beet. Toen ik omkeerde hapte hij naar m’n been, die ook maar net de dans ontsprong. Ik was direct wakker geschud voor de laatste 5 kilometer, waarin we het laatste koppel af wisten te schudden.

Op de finishlijn wist een UCI commissaris ons te vertellen dat we 11e waren geworden. Lang niet gek gezien de rommelige start van de etappe, zeker toen we erachter kwamen dat we 2 minuten goed hadden gemaakt op de koplopers en dus met maar 5 minuten schade opliepen. We kregen direct het gevoel de volgende dag mee te kunnen doen voor de overwinning en hadden onze zinnen daarmee op het podium gezet.

De laatste etappe beloofde ons nog 75 kilometer en 2000 hoogtemeters te brengen. De benen leken ondanks de aanhoudende kramp in de eerste rit goed hersteld en we hadden onze zinnen gezet op het podium. Het tempo werd na vrijgave door de race director systematisch opgevoerd door de koppels die reden voor het klassement. Om mij heen zag ik de mannen knakken en Marc en ik zaten er nog fris bij.

Na 15 kilometer koers leek een eerste kopgroep gevormd. Voor ons reed een Tsjechisch koppel dat we lieten bungelen, de voorsprong groeide nooit tot meer dan 30 seconden en we lieten ze hun energie verschieten. Daarachter reden wij in met Panhuyzen-Beemer en Claes-Massaer in de laaglandtrein.

Het parcours was een stuk anders dan de dag ervoor, alle klimmen waren kort en steil waardoor we alles op de macht af moesten werken. Ik zat geen enkel moment in het rood maar Marc had het duidelijk wat lastiger dus ik hield hem strak in de gaten zoals hij de dag ervoor bij mij deed.

Na 45km hadden we bij een rivieroversteek een duidelijk overzichtspunt waar we konden zien dat er de eerstvolgende 2 minuten niemand achter ons reed. Inmiddels was er een koppel van achteren aangesloten en raapten we de mannen voor ons op, die door hun inspanningen al snel moesten lossen.

Net als zaterdag was de finale relatief snel, ik kreeg steeds meer vertrouwen in een goede afloop en had echt gevoel dat we voor de winst reden. Beemer en Massaer leken het allebei zwaar te hebben en ik had het idee dat Marc weer wat frisser uit z’n ogen keek.

Het beslissende moment in de derde etappe

15km voor het eind vielen Panhuyzen en Beemer aan, Claes en Massaer volgden op de voet en ik hield strak het wiel tot ik zag dat Marc er niet bij zat. Ik was iets te optimistisch geweest en moest even inhouden om hem aan te laten sluiten, hij had het andere koppel in zijn wiel en gelukkig zaten die er niet al te fris bij. Het ging een paar kilometer lang vals plat naar beneden en ik trok de gashendel vol open over de brede slingerpaden. Marc durfde blind op het wiel te rijden en de andere twee hadden het duidelijk lastig, zowel fysiek als technisch.

Op de laatste langere klim van de dag kwam Marc tot m’n verbazing langszij met een laatste aanval. Ik liet hem z’n gang gaan zodat hij het maximaal haalbare uit de benen kon persen en we de anderen losten. Dat lukte, en met strak brommerwerk in de laatste kilometers reden we naar een derde plek in de daguitslag.

Na een rommelige eerste etappe hadden we flink tijd goed gemaakt en stegen we van plek 11 naar de 6e stek in het eindklassement. Goed voor 45 UCI punten en een flinke moraalboost zo aan de start van het seizoen. Bovendien was het ook een erg gezellige trip met MTB Team Grinta-Bestrating.nl, waarvoor dank. Laat de volgende races maar komen!

Samen naar het podium in de derde rit