Wedstrijdverslag Renesse

Als afsluiting van een flink trainingsblok stond ik gisteren aan de start bij de strandrace in Renesse. De dagen ervoor had ik de trainingsarbeid nog flink in de benen zitten dus ik hoopte dat ik voldoende was hersteld om mee te kunnen met het sterke blok renners dat hier aan de start verscheen. Naast de vaste waardes op het strand waren ook Ramon Sinkeldam en Roy Curvers er, het startveld in combinatie met het gigantisch slechte strand beloofde dus een zeer zware race.

De bandjes konden heel zacht, ik vertrok bij de auto met 1 bar maar heb ze uiteindelijk laten aflopen naar ongeveer 0.7 achter en 0.5 voor. 75% van het stuk dat ik had verkend was zo slecht dat dat de enige manier was om enigszins fatsoenlijk vooruit te komen.
Ik stond op de eerste rij opgesteld en om 10.30 viel het startschot. Even zat ik klem achter Henry Kes die niet in zijn pedaal kwam maar ik wist net genoeg snelheid te maken, klikte in en schoot er daarna vandoor.

De beginfase van de wedstrijd bestond uit een startlus van 4 kilometer. Het was al snel spoorzoeken geblazen en de groep splitste zich in twee. Wij reden meer tegen het duin, de anderen meer richting de vloedlijn. Het tempo lag in beide groepen even hoog, bij de afgang bij van de startlus hadden wij echter de kortere lijn. Ik nam het initiatief boven de strandtent langs te gaan en hoewel dat niet makkelijker liep was het wel veel korter. Ik kwam in het wiel terecht bij Ockeloen en zo draaiden we het asfalt op richting start/finish.

Even verschool ik me in de groep om de benen te sparen, tot we de weg af gingen richting een smaller fietspad. Het tempo ging even flink omhoog maar door het midden van de groep glipte ik naar voren en zat ik in veilige positie op het fietspad.
Het was behoorlijk hectisch en bij de strandopgang wist ik maar net mijn gewenste lijn te kiezen. Bovenlangs het duin had nog bijna niemand gereden dus het zand was daar nog relatief hard. Het publiek schrok van de chaos in de kopgroep, de plukjes mensen werden links en rechts gepasseerd door wat leek op een kudde wilde gnoes.

Het beginstuk van het strand lag er nog slechter bij dan eerst omdat we hier al voor de tweede keer passeerden. Dat beloofde nog wat voor de terugweg. Wederom was het spoorzoeken geblazen maar de groep viel nog niet echt uit elkaar. Een kilometer of 6 verder leek de eerste echte scheiding te ontstaan. De kopgroep van 15 man viel uit een in twee clubjes, een die rechtdoor ging over een muller spoor, incluis ikzelf, en een die langs de vloedlijn een omweg koos. Een beslissende move bleek het niet te zijn maar het was wel een voorbode voor wat er in de rest van de race ging volgen.

Na een stuk nat duingebied kwamen we rap dichterbij het keerpunt. De laatste 5 kilometer die kant uit bestond uit talloze golfbrekers waarvan je de meeste alleen door het mulle zand kon passeren. Dat bleek in mijn voordeel te zijn, m’n brede velgen en lage bandenspanning gaven duidelijk meer controle in de mulle bochten en diepe sporen. De passages door de brekers waren al kapot gereden door de auto’s en een aantal mannen uit de groep hadden er behoorlijk moeite mee. Ook de tempowisselingen bleken funest voor een aantal anderen maar op het laatste stuk richting het keerpunt kwam alles weer bij elkaar.

Samen met Ockeloen nam ik de gok vroeg richting het duin te gaan. Die betaalde zich niet echt uit, we vielen volledig stil in het mulle zand en moesten toen ook nog een step up van 30 cm op de betonplaten maken. Gelukkig was het spoor van de rest van de groep ook niet optimaal en kwam op het asfalt de groep weer bijeen.

Na de afdaling van de dijk waarop we keerden ging het even behoorlijk hard en passeerden we een van de slechtste stukken strand van de dag. Ik overdrijf niet als ik zeg dat we tot ver boven onze velgen door het zand gingen. Met een gangetje van 35-40km/u kwamen we er aangereden en het was goed dat ik op tijd achter m’n zadel hing, ik zakte zo ver weg en minderde zo snel vaart dat ik bijna over m’n stuur ging. Iedereen dook wanhopig een kant uit, op zoek naar beter zand maar dat was haast niet te vinden.

De groep was nog tien koppen sterk, met o.a. Van Zandbeek, Vreugdenhil, Sinkeldam, Rood, Buskermolen, Ockeloen, Huitema en ikzelf. Kort na het slechte stuk koos Van Zandbeek een onbegrijpelijke lijn door een mui. De zandbank daarna was zo slap dat hij en een aantal anderen helemaal stilvielen. Ik was niet de enige die dat zag en iedereen riep uit volle borst ‘gaaaaaas’.

Jammer genoeg merkte ik dat het goede gevoel dat ik op de heenweg had rap uit de benen zakte. Het kostte me erg veel moeite op kop te rijden, zeker nu we tegenwind hadden. Bij het passeren van de golfbrekers kon ik het nog op techniek compenseren, maar de stukken die er door het zakkende water nu beter bij lagen kon ik maar net bolwerken.

We passeerden nog een paar spectaculaire stukken met gigantisch slecht zand. De volgauto’s gingen tot aan de bodemplaat door het zand en een spray van zand spoot rondom een paar meter weg. Iedereen koos z’n eigen lijn maar we bleken zo aan elkaar gewaagd dat niemand zomaar wegkwam.

In de laatste tien kilometer probeerde ik nog wat aanvallen te pareren maar het ploegenspel van Invicta, Giant en Koga ging me de kop kosten. Ik hield me dus even koest, maar drie kilometer voor het eind waren Zonneveld en Vreugdenhil gevlogen. Even probeerde ik het nog op kop maar ik was al snel tot aanklampen veroordeeld en kwam in de sprint net te kort voor plek 3.

Het was in ieder geval goed om te voelen dat ik stukken sterker ben dan een aantal weken geleden. In al die jaren dat ik deze wedstrijden rijd heb ik ook nog nooit zo’n slecht strand meegemaakt, van mij mogen er meer zo zijn!

Hieronder het videoverslag van Omroep Zeeland, in een paar fragmenten is goed te zien hoe iedereen uit de kopgroep andere lijnen koos: