Wedstrijdverslag Schinderhannes marathon

De BeMC hakte er flink in maar gedurende de week voelde ik dat het herstel goed verliep. Daarom besloot ik al snel om een leeg weekend in te plannen met nog een marathon. Die prikkel was goed bevallen en de mannen van Wheel-Tec hadden er al een op de planning staan. Er was nog een plek over dus zo zat ik zaterdagmiddag in de auto naar Duitsland.

Aan het eind van de middag kwamen we aan en al snel stond het kampement, midden in het stadspark. Prachtige locatie natuurlijk, maar daar dacht de organisatie anders over. Net toen alles stond en de barbecue roodgloeiend was werden we op de schouder getikt, met het verzoek alles even te verkassen ‘nach der extra zeltplatz im wald’. Ik verdacht hem ervan op een afstandje te hebben staan kijken, precies tot we klaar waren met opbouwen. Het was in ieder geval de enige verklaring die ik kon vinden voor de omstanders die smadelijk stonden te lachen terwijl ze keken hoe we alles opbouwden. We mochten in ieder geval nog even kokkerellen in het park en met het eten in de buik ging alles op de grote hoop achter in de bussen, binnen drie kwartier stonden we weer.

Het vertrek stond zondag om 08.30 gepland, lekker op tijd dus. Om 05.45 werd ik gewekt door een quad van de organisatie die, getuige het geluid, met 90 aan het uur op z’n achterwiel voorbij kwam. Patrick was ook al wakker, dus we schoven alvast aan de ontbijttafel.

Een verzorger had ik niet voor deze marathon, tot ik Eline Linssen zag lopen. Tijdens de BeMC had ze samengewerkt met mijn moeder dus ik schoot haar even aan. Gelukkig had ze een bidonnetje over, geen overbodige luxe met de warmte die voorspeld was.

Na een korte warming up met Dick schoof ik alvast aan in het startvak. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt is de regel in het startvak, zoals bij veel marathons. Ik was prima weg en bleef lekker kort voorin zitten. Het ging eigenlijk erg makkelijk en om fouten van anderen te vermijden liet ik me niet verder zakken dan het 3e wiel. Het tempo lag erg hoog, op alle klimmetjes ging het gas haast vol open.

Voor de start had ik het hoogteprofiel nog even bestudeerd en de eerste 40km zouden meer dalen dan klimmen zijn, garantie voor een snelle beginfase dus. Het hoge tempo zorgde al in het eerste half uur voor een flinke schifting, we bleven met een man of tien over. Onder andere Bram Rood, Roel Verhoeven (beide een week eerder nog stukken sterker dan ik), Ramses Bekkenk en Gerrit Rosenkranz zaten erbij.

Het was vrij veel snel werk over brede schotterpaden maar er werd voldoende afgewisseld met leuke singletrails. Eens in de zoveel kilometer volgde er een gigantisch steile klim en langzaamaan werd op deze stukken de volgende schifting gemaakt. De echt steile stukken liepen vaak over graspaden die omgewoeld leken door wilde zwijnen. Echt machtswerk naar boven dus en achterin de groep begon het na een kilometer of 40 te piepen en kraken.

De groep werd steeds kleiner tot ik na een kilometer of 50 overbleef met Mennen, Bekkenk en Rosenkranz. Hoewel we veel hoogtemeters maakten lag het me wat beter dan de BeMC waar over het algemeen meer steil werk in zat. Het was makkelijker hier cadans te houden en naar boven te stampen.

Na een kilometer of 60 had ik even een wat minder momentje maar door nog even wat extra te drinken en eten friste ik al snel weer op. Op de technische stukken kon ik telkens wat verschil maken en rustig beginnen aan de klimmen, dat scheelde toch behoorlijk wat energie.

Na 75km leek m’n achterwiel in ene wat te zwabberen en al snel was hij niet meer te houden. Een lekke pijp, en dat was ook een beetje m’n eigen schuld doordat ik met een lichte uitvoering was gaan rijden. De reparatie kostte behoorlijk wat tijd en ik  was door 3 man gepasseerd toen ik weer opstapte.

De 6e man was me net gepasseerd voor ik klaar was met wisselen. Ik besloot me dus even kwaad te maken en het gat zo snel mogelijk dicht te rijden, wie weet konden we samenwerken en anders wilde ik m’n opmars alleen doorzetten. Al snel had ik hem weer te pakken, hij moest passen en ik reed alleen door.

Fast forward naar de laatste 15 kilometer: ik begon het flink zwaar te krijgen ondanks al het eten en drinken wat ik naar binnen had gewerkt. Gelukkig stond Eline daar ineens midden in het bos met een blikje cola. Ik had het nog nooit eerder gehad in de race maar alles was welkom en wonderwel zakte het al snel in de benen.

Dat beetje extra energie kwam nog goed van pas, toen ik vlak voor de finish nog werd gepasseerd door de 7e man in de race. Ik liet het aankomen op een sprintje na de voorlaatste bocht en wist hem zo af te troeven.

Uiteindelijk mooi een 6e stek overall en een 2e stek bij de Elites, achter Roel Verhoeven. Had ik niet langs de kant gestaan om m’n fiets te fixen had er zeker meer in gezeten. Achteraf is alleen makkelijk praten en ik ben dik tevreden met het gevoel en resultaat. De BeMC is goed in de benen gezakt, een goeie investering dus!