Wedstrijdverslag Hamme

Na 7 weken was het gisteren, na 2 solide trainingsweken, weer tijd voor een koers. De bestemming was Hamme, waar een ronde van de Flanders XCO-series werd verreden. Het gevoel was in ieder geval oké en bovenal had ik gewoon weer veel zin om weer eens te genieten van een wedstrijd. Stiekem was ik natuurlijk erg benieuwd hoe het zou gaan, al ging ik heen zonder verwachtingen.

Daar aangekomen kreeg ik alleen nog maar meer zin, het weer was erg goed dus ik kon gelijk in kort-kort de ronde verkennen. Die was snel met een aantal bochtige flowstukken, een paar mooie rechte einden en wat felle explosieve klimmen. De obstakels die ze hadden aangelegd voegden voor zowel de renners als het publiek wat toe, dus de ronde was mooi gevarieerd.

We startten pas laat, om 15.00 gingen we van start samen met de eliterenners. Het was een veld van ongeveer 30 man en ik stond op de voorlaatste rij. Al snel wist ik wat plaatsen te pakken maar in de eerste bocht ging er voor mij iemand onderuit. Ik zat klem en kort daarna maakte ik in de zandbak zelf een fout waardoor ik als laatste het finishterrein af ging. Opnieuw begon ik met inhalen en halverwege de ronde reed ik zo rond plaats 10 overall.

Ik vond een tempo dat me goed lag en waarvan ik dacht dat ik het anderhalf uur kon volhouden. De volgende rondjes was het constant stuivertje wisselen met een aantal renners, ik haalde zelf wat mensen in maar werd ook weer door anderen gepasseerd.

Grote delen van de race reed ik alleen en doordat ik al zo lang niet meer zo diep was gegaan was dat soms best lastig. Halverwege de ronde moesten we 3 keer een klim van een meter of 10 tegen de wal van een viaduct op maken. Die was echt heel steil en na een uur merkte ik dat ik het hier erg lastig begon te krijgen.

Het was zeker tijd voor een gelletje en bij de volgende doorkomst in de verzorging gooide ik er een naar binnen. We hadden inmiddels 5 van de 8 rondes afgelegd en nog ongeveer een half uur koers te gaan, het rondje was vrij kort in vergelijking met andere races.

In de voorlaatste ronde werd ik bijgehaald door een andere belofterenner die mij al snel passeerde. Even kon ik niet volgen maar ik had het gelletje er net in te zetten en voelde al snel dat ik weer wat meer power in de benen kreeg. Op de technische stukken kon ik gemakkelijk wat verschil maken en daardoor zonder al te veel extra kracht te leveren weer aansluiten. Inmiddels kwam er van achteren ook een eliterenner bij en we gingen met drie man de laatste ronde in.

Voor welke positie we reden wist ik niet precies, maar ik wilde in ieder geval een zo goed mogelijke klassering behalen. De eerste helft van de ronde verdeelden we het kopwerk netjes en voordat we aankwamen op de laatste singletrack was het even dringen. Ik positioneerde me in het eerste wiel achter de eliterenner en inhalen zou vanaf hier lastig worden.

500 meter voor de finish liet de derde man het lopen en bleef ik samen met de eliterenner over. Op het laatste lange stuk trok ik een sprint en was het erop en erover voor de laatste paar bochten. We moesten nog een korte klim op en ik dacht even dat ik hem had, maar ik had niet meer voldoende power om hier door te halen. Hij kon z’n fiets er net langssteken en daardoor verloor ik uiteindelijk de sprint. Toch was ik tevreden, ik kon de race goed volhouden en aan het eind zelfs nog versnellen en strijd leveren. Met een 3e plaats bij de beloftes mocht ik ook nog op het podium plaatsnemen dus dat was een goeie boost voor de moraal!

Foto: Mountainbikefoto's - Sharon Avonds