Wedstrijdverslag World-Cup Albstadt

Inmiddels vanuit huis schrijf ik weer een wedstrijdverslag want de road-trip naar de World Cups zit er weer op. Gisteren stond de 2e en laatste op het programma in het Duitse Albstadt, de 4e (voor mij 2e) ronde van het World-Cup circus dit jaar.

Na een relaxte week met de ploegmaats had ik zin in de koers. Het rondje vond ik bij de eerste verkenning  niet al te bijzonder, maar dat was meer omdat ik verpest ben door een fantastisch parcours in Tsjechië een week eerder. Bij de laatste rondjes verkenning in de wedstrijdvoorbereiding zaterdag liep het allemaal erg lekker en het parcours was stevig verbeterd ten opzichte van het begin van de week. Technisch was  het helemaal niet lastig maar fysiek des te meer veeleisend, de klimmen gingen allemaal echt recht omhoog en waren heel zwaar.

Ik stond opgesteld op de 55e plaats en om 09.30 gisteren viel het startschot. Ik was redelijk weg maar kon niet echt ruimte vinden om mensen te passeren. Doordat we heel snel van de brede asfaltweg een smalle singletrack opdraaiden was het in de eerste klim al lopen geblazen. Dat kost bakken met tijd dus toen halverwege de eerste ronde het peloton op een lint zat en iedereen wat meer de ruimte had kon ik aan mijn inhaalrace beginnen.

Dat ging in het begin met rasse schreden, in de eerste ronde maakte ik al een plaats of 10 goed. Ook in de 2e ronde wist ik nog snel plaatsen te pakken maar bij de doorkomst voor de derde merkte ik dat de gaten al groter werden. Waar ik in de beginfase zo nog mensen kon oprapen zaten er nu al gaten van 10, 20 of 30 seconden tussen dus dat plof je dan niet zo 1-2-3 dicht na een zware start.

Ik besloot mijn geduld te bewaren, een vast ritme te kiezen in de indeling van het rondje en er vanuit te gaan dat ik op die manier vanzelf mannetjes zou oprapen. Als ik nu zou gaan haasten en de grote gaten dicht zou proberen te knallen zou ik mezelf geheid opblazen. Dat werkte goed, ik vond snel een vast ritme voor iedere ronde en ging gestaag door met het oprapen van mensen die in begonnen te kakken.

Ik schoof op van 43 naar plaats 35 en de volgende ronde pakte ik er nog eens 10 (zoals te zien in de afbeelding) maar toen ik halverwege de race was beland leek de uitslag al redelijk geconsolideerd. Van achteren sloot er soms nog iemand aan en ik raapte tot in de voorlaatste ronde nog mensen op totdat ik uiteindelijk 23e reed. Fysiek en technisch liep het fantastisch, de afdalingen lagen echt onwijs goed en ook hier kon ik verschil maken op de mensen achter me zodat ik wat beter mijn herstel kon pakken.

Bij de doorkomst voor de laatste ronde reed ik samen met Ben Zwiehoff (GER), een Letlander en een Zuid-Afrikaan. De Let sprong er vandoor en dit kon ik niet pareren. Ik sloot aan bij Zwiehoff, met wie ik vaker strijd heb, en het was echt de dood of de gladiolen nu. Het mooie was er inmiddels vanaf bij mij dus ik moest echt mijn stinkende best doen om erbij te blijven.

Doordat ik zo diep ging maakte ik in de voorlaatste afdaling een foutje die me een seconde of 10 kostte. Zwiehoff was er vandoor, maar de 25e plaats was van mij want er sloot nog niemand aan. In de volgende klim kwam de Zuid-Afrikaan er echter nog eens bij en moest ik weer tot het gaatje gaan om mijn positie te verdedigen. Ik kwam als eerste aan boven de laatste afdaling en kon zo goed mijn herstel pakken. De sprint wist ik makkelijk te domineren van kop af en zo sleurde ik een 25e plaats in de wacht. Mijn beste resultaat van alle World-Cups die ik ooit heb gereden en die werd beloond met één UCI-punt, waarschijnlijk de mooiste die ik dit jaar heb verdiend.

< Wedstrijdverslagen 2014