Wedstrijdverslag Rabo-Beach Challenge Scheveningen

Na afgelopen maand 3,5 week te hebben gerust ben ik weer begonnen met trainen. Gisteren zat de eerste volle week trainen er weer op en stond de volgende wedstrijd van de strandrace competitie weer op het programma. Ik draag momenteel de leiderstrui en het is een mooie serie wedstrijden om te rijden als wintertraining dus we zaten om kwart over 7 ’s ochtends alweer in de auto richting Scheveningen voor de Rabo Beach Challenge.

Deze had ik nog nooit gereden, het parcours was dit jaar aangepast en er werden 2 rondes afgelegd. Eerst 11km over het strand naar het noorden, dan het duin op naar het achterliggende fietspad, 4km binnendoor en daarna weer het strand op richting de finishpassage voor nog eenzelfde ronde. Een paar flinke loopstukken dus met het strand op en af over de duinen, dit is iets was je simpelweg niet kunt rijden omdat het te mul is.

Om 10.00 uur viel het startschot en waren we weg met 1300 man. Ik had kopstart en pakte gelijk 150 meter maar met de stevige bries die we tegen hadden de eerste 11 km was dat kansloos. Ik liet me terughalen en een spervuur van aanvallen volgde, welke ik allemaal kon volgen. Ik besloot om zelf geen initiatieven te nemen aangezien ik niet wist hoe ik ervoor stond en mezelf niet over de kop wilde rijden.

Er was even een klein groepje weg maar al snel leken we wel weer met 200 man te rijden. De beslissing zou vallen op de strandafgang vlakbij Katwijk, waar degenen die het verst omhoog konden fietsen zeker een gaatje zouden slaan. Op het moment dat we aankwamen in het mulle zand ging het van jetje maar samen met onder andere Sebastian Langeveld, Bram Rood en Stefan Vreugdenhil kwamen we helemaal tot aan de voet van het duin.

Veel sneuvelden er al eerder dus we hadden een gaatje geslagen maar nu kwam het zware loopstuk tegen het duin op nog. Ik ging flink naar de klote maar kon vasthouden en met een klein groepje waren we weg. Op het fietspad ging het even flink los en bleven we over met een man of 10.

We moesten ook weer door de duinen naar het strand toe, dit was echt een lang stuk lopen. Ik kon goed mee en vlak voor de afdaling het strand op sprong ik op, wist ik gang te maken en reed ik de pittig steile afdaling. Als mountainbiker maak je dan gelijk een gigantisch verschil en ik sloeg een gat van 150 meter, zonder hier ook maar echt m’n best voor te doen. Ik voelde me niet zo goed dat ik het vertrouwen kreeg om door te trekken, zeker omdat we nog niet eens half koers waren.

De groep kwam weer bij elkaar en weer werden alle registers op niks af open getrokken. Ik kon alles hebben maar niemand reed weg dus we schoten er precies niks mee op. Ik riep dat we met z’n allen moesten gaan rijden en zo begonnen we te waaieren. Binnen no-time waren we bij de finishpassage waar we om moesten keren in het mulle zand.

Het groepje viel hier uit elkaar en ik moest flink diep gaan om bij de koplopers Vreugdenhil en Langeveld te komen, waarom die niet harder doorreden was mij een raadsel maar ik vond het prima. We draaiden een tijdje maar van achteren sloten wat mannen aan. Bij de strandafgang was het dus een herhaling van zetten en ditmaal bleven we met zes man over.

Met deze groep kwamen we het strand weer op en de eerste aanval werd geplaatst. Daarna de tweede, derde en vierde. Allemaal kwamen ze bij Langeveld vandaan maar bij alle pogingen werd het gat dicht gereden. De vijfde keer werd me te veel en ik moest even een gaatje laten vallen, ik dacht dat het klaar was maar wist ook nu weer aan te sluiten. Ditmaal samen met Tibor Zwaan dus we stevenden met 6 man sterk op de finish af welke nu wel heel dichtbij was.

De laatste strook zand was zeker 350m lang en het begin was erg mul. Ik had niet meer de power om hier doorheen te kachelen dus moest vlak voor de finishboog afstappen, daarna weer opstappen en dat kostte veel tijd. Langeveld, Vreugdenhil, Imming en van Zandbeek waren buiten bereik maar Zwaan wist ik net te lossen doordat ik weer op kon springen. Zo kwam ik toch als 5e over de streep en wist ik (onder voorbehoud, volgens eigen berekeningen) mijn leiderstrui te behouden. Dik tevreden dus na mijn eerste week, ik sta er in ieder geval veel beter voor dan vorig jaar na mijn rust!

Voortbordurend op de opmerking over de leiderstrui wil ik graag even een kritische noot richting de KNWU brengen wegens de verschrikkelijk slordige organisatie gisteren.  Als eerste wil ik het stagen aanmerken, dit kon echt niet door de beugel. Ik stond netjes te wachten voor de startbox en kreeg te horen dat we opgesteld zouden worden (zoals het hoort met een klassement) maar al snel doken mensen onder de linten door. De officials vonden het allemaal prima en lieten het op z’n beloop. Ik blijf dan ook niet wachten en stond dus 20 minuten voor de start al te vernikkelen in het vak.

Dan staan we daar, totaal ongeorganiseerd en met mensen die niet in het voorste vak thuishoren (met nummers in de 1200). Iedereen probeert van voren zijn fiets in het vak te proppen en de officials staan erbij en kijken ernaar. Op het moment dat ik er een opmerking over maak dat dit echt belachelijk is en ik helemaal ingebouwd sta tussen de fietsen krijg ik gelijk een grote mond van een van de officials. Die wist me te melden dat ik maar naar achteren op moet sodemieteren als het me niet beviel. Kennelijk zijn de vaste renners, inclusief ik in de leiderstrui, totaal niet belangrijk en gaat het alleen maar om de grote bonzen waar ze startgeld voor betalen maar die je uiteindelijk niet ziet.
Vervolgens wordt er vals gestart maar niet teruggeroepen. Na afloop krijg ik te horen dat er prijzengeld is voor de eerste 5 dus ik was al erg benieuwd wat ik had verdiend: 20 hele euro’s, terwijl het inschrijfgeld al 25 euro is. Nu zal ik er gelijk bij vertellen dat ik dat niet hoefde te betalen, maar dat is wel een hele magere prijzenpot als je 1300 deelnemers zoveel inschrijfgeld laat betalen. Het lijkt dus weer op geldklopperij ten top, zeker gezien het feit dat je maar heel weinig af hoeft te zetten of af te sluiten voor een strandrace. Als kers op de taart blijkt vervolgens dat de leiderstrui is uitgereikt aan de verkeerde persoon dus daar raakte ik wel behoorlijk gefrustreerd van.

Aangezien ik niet hou van alleen maar zeuren leg ik dus ook gelijk een concreet verbetervoorstel op tafel, voordat het strandracen (wat nu zo booming is) net zo’n diepe afgrond in wordt geduwd als het mountainbiken.

• Professioneel staging-protocol met de klassementsrenners vóór de prominenten
• Officials die professioneel en beleefd zijn
• Vast prijzenschema voor iedere wedstrijd
• Vaste, acceptabele inschrijftarieven

Op naar de volgende strandrace die professioneel en eerlijk is georganiseerd!
 

---

< Wedstrijdverslagen 2013